Pagina 1 (t/m 1874)

"Ik, Rüdiger, bijgenaamd Huozmann, bisschop van Speyer, heb in mijne bede ende mijne voornemen, om van de kleine stad Speyer een wereldstad te maken, geloofd, dat ik, alzo handelende, den eere onzes oords nog groter maken zoude door middel der vestiging van Joden aldaar. Derhalve verleende ik hun, in hunne woonstede ende daarbuiten tot aan den scheepshaven toe, ja ook binnen dezen scheepshaven zelve, de vrijheid om goud ende geld te wisselen, ende om te kopen ende te verkopen, al naar hun believen. Deze toestemming verleende ik hun met betrekking tot de geheele stad. Voorts schonk ik hun, betaald uit het goed der Kerk, enen begraafplaats naar erfrecht. Ende dit voegde ik daartoe: indien een Jood van elders bij hen als gast verblijve, zo en zal deze genen tol betalen. Al met al verleende ik hun, als hoogste gunst, een wet, met welke geen andere stad des Duitse Rijks den Jodenvolke een beteren verleend heeft ende zij ook nergens een gelijkwaardige bezitten zullen."

– Rüdiger Huzmann, Paltsische/Duitse bisschop van Speyer. ong. 1050 – 1090 n. Chr.

Museum-Digital-Rheinland-Pfalz: Bischof Rüdiger von Speyer gibt den Juden von Speyer im Jahr 1084 ein grundlegendes Privileg. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Zo stellen ende bevestigen wij, krachtens koninklijke declaratie onzer hoogheid, ende gebieden dat voortaan niemand, die onder onzer koninklijken macht met enige waarde ofte macht bekleed is, hetzij groot ofte klein, vrijman ofte dienstman, die [van den Joden] met onrechtvaardige beschuldinge aanklagen oft beschadigen en sal. (…) Item, niemand en zal zich onderwinden hen enig goed oft erf, dat zij rechtvaardelijk bekomen hebben, af te nemen, 't zij landerijen, huizen, hoven, wijngaarden, akkerlanden, dienstluiden, oft andere roerende of onroerende zaken. Indien nochtans iemand, tegen dit onze edikt, met gewelddaden over de Joden valt, zal hij gehouden wezen te betalen enen ponden gouds aan den schatkist van onzen bisschop ende die zake, die hij hun ontstolen heeft, tweevoudig te restitueren. Voorts en zal men hen niet beletten te kopen ende verkopen in goeden, ende rechtvaardelijken handel te drijven, noch hen verhinderen vrij ende ongehinderd binnen 's rijks grenzen te verkeren. Ook en zal niemand van hen enige tolheffinge, publieke ofte particuliere, eisen, boven dien die anderen poorteren zijns gelijken betalen. Ende in hunne huizen en zullen gene vreemden tegen hunnen wille geherbergd worden. (...) Item, niemand en zal toegestaan zijn hunne zonen ofte dochteren te dwingen tot den doop. (...) Item, zij zullen geoorloofd wezen christenluiden in hunnen dienst te nemen, behalve op die dagen die als zon- ende heilige dagen gehouden worden. (...) Indien iemand enen Joden verwondet en niet dood slaget, zo zal hij daaromme betalen enen ponden gouds. (...) Item, zullen zij den vollen vrijdom hebben hare wijnen, kruidesappen ende tegengiffen aan christenmensen te verkopen. Ende gelijk voren gezeid, en zullen zij niet gehouden wezen tot heerdiensten, noch publieke corveeën.

– Hendrik IV de Saliër, Frankische/Duitse keizer van het Heilig Roomse Rijk. 1050 – 1106 n. Chr.

Gohl, F. (1933): Jüdische Geschichte in Deutschland vor 1933. & Heffner, L. (1855): Die Juden in Franken. & Cohn, J. (1934): Die Judenpolitik der Hohenstaufen. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"[De Joden] en mogen geen vooroordeel of schade lijden. Wij, in ootmoedigheid der christelijken devotiën, ende in navolginge der voeten onzer voorgangers, van zaliger memorie (...), en nemen aan hare bede, ende verlenen hun den beukelaar onzer hoede. Want Wij stellen dit in wetten ende bevelen met kracht, dat geen christen en wage, met dwange oft geweld, enen Jode, die onwillens of wederstrevende is, tot den doop te brengen. Doch indien iemand uit hare menigte van zijnen vrijen wille, om redenen des geloofs, tot den christenen zich begeve, ende met volkomener herten overduidelijk getoond zij, dat men hem zonder laster of geruchte in de gemeenschap des geloofs opneme. Voorts en zal geen christen (...) hem met lichamelijken geweld aanvallen, noch zijnen have of goed ruwelijk ontnemen, noch hunne goede gewoonte, die zij sedert lange tijd genoten hebben in dat land daar zij wonen, benemen. Noch en zal iemand hen hinderen in de vieringe van hare heilige dagen, door knotsslag of steenworp, noch zullen zij gevorderd worden tot diensten die zij niet schuldig zijn, buiten die diensten die zij van ouds gewoon zijn te doen. Wij verordenen (...) ook, dat niemand de vrijmoedigheid hebbe, om een Jodenkerkhof te schenden oft te ontheiligen, noch om een lichaam na den dode op te graven om daarmede geld te gewinnen. Maar indien iemand, nadat deze onze verordening bekend is gewezen, daartegen en wil handelen, (...) zo worde hij in den ban gedaan, 't zij dat hij niet, met passende boete, zijne schuldigheid verzoene."

– Alexander III (Rolando Bandinelli?), Toscaanse/Italiaanse Paus der Katholieke Kerk. c. 1100 – 1181 AD

Synan, E.A. (1965): The Popes and the Jews in the Middle Ages. pp. 231–232. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Middels het oordeel ende beraadslagen der vorsten, maken wij met dezen kennelijk (...), dat de Rijksjoden volkomelijk vrijgesproken zijn van de hun valselijk toegeschreven misdaad [te weten: het drinken van christenbloed]. Derhalve bepalen wij, krachtens de autoriteit end met macht dezer tegenwoordigen privilegie, dat niemand — hetzij geestelijke of leek, hoogmoedig ofte ootmoedig van aard, hetzij onder den schijn van predicatie oft met anderen voorwendselen, rechters, rechtsgeleerden, poorteren ofte lieden van enig ander stand — zich niet en zal mogen vermeten, om de voornoemde Joden, afzonderlijk of tezamen, omme deze laster aan te vallen. Noch en zal iemand, in wat kwaliteit hij zij, hun schade doen, noch lasteren in deze zake. Ende opdat het dan allen openbaarlijk gedaan zij: gelijk een here verheerlijk worde door de ere zijner dienaren, alzo zal een iegelijk, die welwillend ende behulpzaam handele jegens onze onderdanen, de Joden, ons welbehagen verwerven. Doch diegene, die deze onzer ordinantie veracht ende de vrijspraak, die wij den Joden verleend hebben, in spijtige manieren tegenwerke, die schuldige zich aan vergrijp jegens onze majesteit."

– Frederik II van Hohenstaufen, Zwabische/Duitse keizer van het Heilig Roomse Rijk. 1194 – 1250 n. Chr.

FREDERICK II, HOLY ROMAN EMPEROR, "Refuting Ritual Murder Accusations" (1236). From Alexis Rubin, Scattered Among the Nations, pp. 113-115. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Indien een christen enen Joden enige kwetsure toegebracht hebbe, zo zal den misdoener verbeuren twaalf marken gouds, ten behoeve des hertogen ende te zijnen schatkiste. Ende voorts zal hij den Joden, die verwond zij, twaalf marken zilver betalen, nevens de kosten der remediën die tot zijner genezinge nodig zijn zullen. Item, zo een christen enen Joden doodslaat, dat hij omme dien moord zal gestraft worden met den doodstraffe, gelijk dat recht ende wet vereisen, ende zijn geheel have ende goed, roerend ende onroerend, vervallen zullen aan den hertog. (...) Item, ene Jode, die door ons land passeert, zal vrij ende onbelet gebleven zijn, zonder hinder oft geweld, ende niemand en zal hem bespringen oft mishandelen. Brengt hij goederen mede, daarover hij bij de tolheffen recht ende accijns verschuldigd zij, zo zal hij niet meer gekweten worden dan een poorter der stede, daar de voorschreven Jode wonende is. Item, indien een christen op schaamteloze wijs een Jodekerkhof betrede, hetzelfde schende oft verwoeste, zo zal hij ter dood gebracht worden, naar behoren des hofs, ende zal zijn geheel goed vervallen aan den schat des hertogen. Item, wie zo boosaardig ware, dat hij enige werpsel op ene synagoge der Joden geworpen hadde, die zal den Jodenrechter twee talenten betalen ten boete. (...) Indien iemand, man ofte vrouw, een kinde van Joodsen bloede ontvoere, dat hij gehouden ende gestraft worde als een dief.

– Frederik II van Babenberg, Frankische/Duitse hertog van Oostenrijk en Stiermarken. 1211 – 1246 n. Chr.

FREDERICK, DUKE OF AUSTRIA, "Charter of the Jews in the Duchy of Austria" (July 1, 1244) From Jacob Marcus, The Jew in the Medieval World, pp. 28-32.  [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Iedere Jode mag vrij ende veilig wandelen ofte rijden in onzen lande, zonder belet noch hindernisse. Zij zullen de gewonelijken tollen betalen, gelijk christenen, ende niet meer. (…) Indien iemand, man ofte vrouw, een kind der Joden ontvoeren poge, zo zal hij ofte zij bestraft worden als een dief. (…) Wanneer een Jode in nood verkere ende des nachts om hulpe roepe, ende zich zijne christelijke buren en niet opmaken om denzelven te helpen, zo zal iedere dezer naburen met enen boeten van 30 schellingen gestraft worden. (…) Joden zullen mogen kopen ieder voorwerp ende aanroeren brood ende andere spijze en levenskost.”

– Bolesław Pobożny, hertog van Groot-Polen. 1224 – 1279 n. Chr.

Boleslaw the Pious (1264): The Statute of Kalish of Bolesław the Pious for Jews. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Zeker is het dat wij op vele plaatsen der wereld een bijzonder volk zien, afgezonderd van al de andere volkeren der wereld, dat den naam draagt van het Joodse volk. (...) Dit volk is niet alleen merkwaardig om zijn ouderdom, maar ook enig inden duur van zijn bestaan, die nooit heeft opgehouden van zijn oorsprong af tot nu toe. Want, terwijl de volkeren van Griekenland en Italië, van Lacedaemonië, van Athene, van Rome en de andere die zo langen tijd daarna ontstonden, reeds voor zo langen tijd zijn ondergegaan, bestaan zij nog altoos; en ondanks de ondernemingen van zo vele machtige koningen die honderdmaal beproefd hebben om hen te verderven, gelijk hunne geschiedverhalen getuigen, en ondanks ook hetgeen men gemakkelijk verwachten kon, dat in zulk een lange tijdsverloop naar den natuurlijken gang der dingen gebeuren moest, zijn zij echter altoos behouden gebleven. (...) Mijn aanraking met dit volk verbaast mij en verdient het onder aandacht gebracht te worden."
– Blaise Pascal, Franse filosoof. 1623 – 1662 n. Chr.
Pascal, B. (1669): Pensées. [Vanuit het Frans vertaald door Adriaan Loosjes in 1889].

"'t Schijnt mij toe, dat wij dusdanig een huisgezin voor zeer edel moeten achten, dat zijn geslachtrekening door een lang vervolg van voorvaderen, zonder mistrouwen, of verandering van woonplaats, kan vertonen. Ik mene, dat er weinig heren in Europa zijn, die dat zo zouden kunnen aanwijzen. (...) 't Geen ons bedriegt, is, dat wij bij de Israëlieten niet zien zodanige eretitelen, als wel bij onzen adeldom. Ieder wierd eenvoudig bij zijnen naam genoemd: maar hunne namen betekenden grote zaken, gelijk die der aartsvaderen. De naam van God had voor het merendeel plaats daarin; en was als een verkort gebed. Elias en Joël zijn van twee namen Gods bijeengevoegd, onderscheidenlijk tezamengesteld. Jozaphat of Sephatia, betekent het Oordeel Gods. Josedek of Zedekia Zijn Gerechtigheid: Johanan, of Jean en Hanania, Zijn Barmhartigheid. (…) Zijn [deze namen] niet beter dan die der kastelen en vlekken, daar onzen adel zich mede oppronkt?”
​– Claude Fleury, Franse historicus. 1640 – 1723 n. Chr.
Fleury, C. (1681): De zeeden der Israeliten. [Vanuit het Frans vertaald door Hendrik en Daniel van Damme 1733].

“Teneinde zijn volk te behoeden voor ene vereniging met de vreemde natien, gaf [Mozes] denzelven zeden en gebruiken, die met de instellingen der overige volken onverenigbaar waren; hij belastte hen daarenboven met kenmerkende ritussen en plechtigheden (…), en al de banden van broederlijkheid, welke hij onder de leden zijner republiek vestigde, strekten tot zo vele hinderpalen, die hen afgescheiden hielden van de omwonende volkeren. (…) Aldus heeft dit eigenaardige volk, zo dikmaals onderworpen — zo dikmaals onderworpen, verstrooid, ja, ogenschijnlijk verwoest (…) — niettemin tot op den huidigen dag stand gehouden; (…) en zijne zeden, wetten en ritussen bestaan nog voort, en zullen, naar alle waarschijnlijkheid, voortbestaan zolang de wereld bestaat.”

– Jean-Jacques Rousseau, Franse filosoof en auteur. 1712 – 1778 n. Chr.

Rousseau J.-J. (1772): Considerations on the Government of Poland and on its Proposed Reformation.​ [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het behaagde God, ene natie te verkiezen tot het hulpmiddel van al zijne verwittigingen aan het mensdom; en deze taak heeft de natie der Joden, in alle tijden, in aanzienlijke mate op zich genomen. Naarmate de beschaving zich uitbreidde over de aarde, raakten zij, op de een of andere, ja op de meest wonderbaarlijke wijze, verstrooid onder alle volken; en tot op dezen dag vindt men hen, bijna letterlijk, overal: de opvallendste natie op het aardoppervlak — en, indien men verstand en godsdienst in aanmerking neemt, wellicht ook de fatsoenlijkste."

– Joseph Priestley, Engelse theoloog en politieke theoreticus. 1733 – 1804 n. Chr.

Priestley, J. (1794): Discourses Relating to the Evidence of Revealed Religion. Volume 1. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Ik geloof, dat de Jood zich nimmer geheel zal weten aan te passen, en te allen tijde ene 'natie binnen de natie' vormen zal, waar hij zich ook bevinden moge. Het eenvoudigste en tevens het rechtvaardigste zou, mijns inziens, zijn: hun het vaderland terug te schenken, waaruit zij eens verdreven werden. (...) Jeruzalem — thans niet anders dan een droevige en schrikwekkende puinhoop, die het hart der arme bedevaartgangers, welke haar betreden, met smart vervult — zal wederom ene schone hoofdstad worden. Men zou de Salomonische Tempel uit zijne verwoesting doen verrijzen... Men zou den stroom van Kidron in banen leiden, en hem tot een kanaal maken, geschikt voor de afvoer der goederen en den opbloei van den handel... De woestijn zelve zou nieuw leven ontvangen, en wederom bewoonbaar gemaakt worden."

– Prins Charles-Joseph de Ligne, Oostenrijks-Belgische veldmaarschalk. 1735 – 1814 n. Chr.

​Gawler, G. (1860) in: Sokolow, N. (1919): History of Zionism. 1600-1918. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"[Ik heb] het immer met smart gelaakt, dat ene sekte — de voorlooper en het fondament van het ganse christendom — door een ieder wordt afgezonderd, en overgeleverd aan vervolging en onderdrukking; ene behandeling, die enkel bewijst, dat men van de welwillende leerstellingen van dengene, wien men voor het model hunner beginselen en praktijk houdt, in waarheid niets geleerd heeft. Ik beschouw het als een gruwelijke aanvulling op de menigvuldige ongerechtigheden, waaronder deze verwonde sekte [der Joden] door de eeuwen heen heeft geleden, dat men hare jeugd uitsluit van de wetenschappelijke onderrichting, welke een iegelijk ander in onze publieke seminaries ten deel valt; en dat men haar dwingt tot het volgen van een programma van 'theologisch lezen', dat door hun geweten verboden wordt toe te eigenen."

– Thomas Jefferson, president van de Verenigde Staten. 1743 – 1826 n. Chr.

The Jewish Veteran (1983). Volumes 7-9. Quotations from Thomas Jefferson. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"De verstrooiing des Joodsen volks — zwervende, vernederd, reeds achttien eeuwen lang ongewenst in het ganse universum — is ene zonderlinge gebeurtenis in de geschiedenis der mensheid. Ik heb hen immer beschouwd als mensen; een eenvoudige, doch tot nog toe onbewezen waarheid, althans door degenen, die hen behandelen als lastdieren, en slechts in tonen van verachting of haat over hen spreken. Ik heb altijd geloofd, dat dit volk herschapen kan worden — dat men hunne deugd herstelle, en daarmede ook hun geluk. (...) Want zie: de Assyriërs, de Perzen, de Meden, de Grieken en de Romeinen — zij allen zijn vergaan; maar de Joden, wier scepter door dezen gebroken werd, leven voort met hunne wetten, staande op het puin van hun eigen koninkrijk, en op de ondergang hunner veroveraars."
– Abbé Henri Gregoire, Franse priester en revolutionair. 1750 – 1831 n. Chr.
Gregoire, H. (1789): La citoyenneté des Juifs. Assemblée constituante. Séance du 23 décembre 1789. [Vanuit het Frans vertaald door C. Nooij].

"Deze Joden, zo menigmaal voorgesteld als een heftig en onverdraagzaam volk, waren niettemin, in menig opzicht, het meest verdraagzame aller natiën; ja, zózeer, dat het somtijds moeilijk te bevatten is, hoe deze ongeëvenaarde betogers der waarheid zich jegens vreemde godsdiensten zo gedienstig en lankmoedig verhouden konden. De geheel vrijzinnige wijsheid, waarmede de profeet Elisa de gewetenskwestie — hem voorgelegd door een kapitein der Syrische wacht — wist op te lossen, is wijd en zijd bekend. (...) Philo, zo ik mij wel herinner, heeft eens gezegd, dat de hogepriester der Joden als de enige op aarde was, die voor vreemde volkeren en rijken bad. Ik geloof oprecht, dat er in de oudheid geen tweede voorbeeld van zulk een geest van intercessie bestaat. De tempel te Jeruzalem bezat een voorhof, welken voor de vreemdelingen bestemd was, en waarin deze vrijelijk hunne gebeden konden opzenden. (...) Niemand hinderde hen, niemand ondervroeg hen omtrent ene belijdenis van hun nationaal geloof."

– Joseph de Maistre, Franse filosoof en auteur. 1753 – 1821 n. Chr.

Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables.​ Page 55. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Dáár, in de landen rondom de Middellandse Zee, vangen leven, vrijheid, zedelijkheid, wetenschap en kunst hunne hogere ontwikkeling aan. En dáár treffen wij, vóór allen, de kinderen Israëls aan: een volk, dat nog immer door de natiën bespot, en in sommige gewesten als vreemdelingen wordt behandeld; doch zij waren het, die voor ons allen de weldoeners zijn geweest. (...) Dáár, in het oertafereel der schone oudheid, waar de mens zich nog rechtstreeks met God en Zijne engelen onderhield, stonden zij — Abraham, Mozes, David, Jesaja — als de edelsten der menselijke geesten, en toch diep geworteld in den grond der werkelijkheid. (...) Dáár bloeide reeds, in het Oude Testament, een protestantisme vóór de protestanten, een lutheranisme vóór dr. Luther. En schoon ik dit onderwerp slechts aanstip, voeg ik er gaarne bij, dat deze gelijkenis in velerlei opzicht juist mag heten: dat het Jodendom het protestantisme der oudheid was, en het hellenisme, in zekeren zin, het katholicisme deszelfden tijds."

– Ernst Moritz Arndt, Pommerse/Duitse auteur en historicus. 1769 – 1860 n. Chr.

Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables.​ Page 106. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het Hebreeuwse volk, met zijn ganse bestaan, zijne geschiedenis en bestemming, [valt] juist in zulk een hoofdepoche der goddelijke verwachting, en vervult thans ene bijzondere etappe der mensheid in dezen wonderbaarlijken opgang tot hogere voorbereiding. Hun ganse levensgang was gegrond op den hoop; en het hoogste middelpunt huns innerlijken levens lag niet in het heden, maar was weggelegd voor een verre toekomst. Daarin juist ligt een van de hoofdverschillen tussen de heilige overlevering der Hebreeën, en de wijze, waarop zich deze bij andere Aziatische volkeren gevormd en voorgesteld heeft. (...) Het volk [der Hebreeën] zelven [kan] — in den hoogeren zin des woords — profetisch genoemd worden, ja, het is dat ook daadwerkelijk geweest: zelfs historisch beschouwd, in zijn gansen wereldgang en het wonderbaarlijke lot, dat het heeft gedragen."

– Friedrich von Schlegel, Hannoveraanse/Duitse filosoof en historicus. 1772 – 1829 n. Chr.

Schlegel, F. von (1829): Philosophie der Geschichte. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij] 

"O, weent — weent om hen die aan Babels stromen zaten en weenden; wier heiligdommen verwoest zijn; wier land geworden is als een droom. Weent om den harp van Juda, wiens schelp gebroken ligt. Rouwt — want dáár, waar hun God woonde, wonen thans de goddelozen. En wanneer zal Israël hare bloedende voeten wassen? Wanneer zal Zions lied wederklinken als zoet gezang op den wind? En zal Juda’s melodie nog eenmaal de harten verheugen, die eertijds sprongen van vreugde bij het geluid zijner hemelse stem? O, gij stammen des zwervenden voets en der vermoeide borst — hoe zult gij ontvluchten en rust vinden? De bosduif heeft haar nest, de vos zijn hol, de mensheid haar vaderland — doch Israël blijft het graf."

– George Gordon Byron, Engelse dichter. 1788 – 1824 n. Chr.

Byron, G.G.N. (1815): Hebrew Melodies. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Een natie kan, wanneer deze tot het leven geroepen wordt, in een enkele dag geboren zijn. Griekenland werd aan de Grieken geschonken; en waarom zou, in de beraadslagingen omtrent ene regering voor Syrië, geen verbond van koningen zich — ter wille des wereldvrede — erbarmen over Judea, en het, indien zij dit als recht erkennen, aan de Joden weder toekennen?"

– Alexander Keith, predikant van de Kerk van Schotland. 1792 – 1880 n. Chr.

Keith, A. (1844): The Land of Israel. Page 376. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

”Een arbeidzaam volk zijn de Joden immer geweest. Zolang zij een eigen staat vormden, waren akkerbouw, tuinbouw en handwerk hun voornaamste bedrijvigheden. In hun handen was Palestina geworden tot een der best bebouwde en vruchtbaarste landen op den aardbodem. De Mozaïsche wet zelve was op de bodemcultuur gericht, ja, op de bevordering der graan-, wijn- en olijfolieaanbouw. Ook in de eerste eeuwen na Christus — en zelfs na de verstrooiing des volks — bleef dit zijne oude zeden trouw. Josephus roemt, nog ten tijde van het aanbreken der tweede eeuw, de vlijt zijner volksgenoten in het handwerk en de landarbeid."

- Ignaz von Döllinger, Frankische/Duitse katholieke theoloog. 1799 - 1890 n. Chr.

Schirmer, W. (1891): Ahasver. Ein Mahnruf in der Judenfrage. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Deze lange, passieve verdediging temidden van zo vele calamiteiten is wellicht hetgene, wat ik in de geschiedenis der laatste dagen des Joodsen nationalen staats het meest bewonder. Ik zie daarin iets glorierijkers, iets ingewikkelders, dan te sterven in den strijd... Want bijna alle volkeren weten, hoe men heldhaftig sterft te midden ener crisis. Maar om, stap voor stap, over een tijdsverloop tweeër eeuwen, weerstand te bieden — zoals de Joden dat deden — zonder tot het uiterste eens opstands over te gaan, zich te verzetten — hetzij tegen geweld, hetzij tegen verlokking; zich noch door de dreiging van Caligula te laten neerslaan, noch door de pracht van Herodes — die trachtte tempels, circussen en Griekse kunsten in Judea in te voeren — zich te laten verleiden; het voorbeeld ener zwichtende wereld voor ogen te hebben, en zelf niet te zwichten — dát is het hoogtepunt van nationaal heldendom."

​– Ustazade Silvestre de Sacy, Franse journalist en politicus. 1801 – 1879 n. Chr.

Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables.​ Page 81. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].  

"Hoe uitstekend is het Hebreeuwsche type bewaard gebleven! Vers van de opgravingen in het vaderland Abrahams voegen wij (...) hier een fragment toe — een deel van een kolossaal hoofd, afkomstig uit Koejoendjik. En zie — na tweeduizend en vijfhonderd jaren is dit gelaatstype nog zó onuitwisbaar, dat elke inwoner van Movile in dit Chaldeeuwse beeltenis het facsimileportret herkent van één der meest markante burgers hunner stad. Het getal Joden, dat thans op den aardbodem leeft, wordt geschat (...) op drie à vijf millioen. In alle klimaten en onder alle natiën erkent men hen als één enkel ras. (...) In gehoorzaamheid aan een organische wet des dierlijken levens hebben zij onveranderd behouden de kenmerken, waarmede de Almachtige het eerste Hebreeuwse echtpaar had bestempeld."

– Josiah Clark Nott, Amerikaanse geneeskundige. 1804 – 1873 n. Chr.

Nott, J.C. (1860): Types of Mankind. Chapter IV. Page 116. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].  

"Er is geen volk ter wereld, dat zulk een in het oog springend voorbeeld heeft gegeven van hardnekkige vastberadenheid en onverwoestbare trouw aan het geloof, als het volk der Joden; er is geen natie, die een zó machtigen godsdienstigen invloed op het mensdom heeft uitgeoefend, als Israël. Hun Bijbel — met het boek Genesis, met de Psalmen — is verreweg het grootst der boeken, die door de volkeren ooit als goddelijk zijn aanvaard; en zij is het, die het Joodse volk tot het ‘volk Gods’ maakt. (...) De Joden moeten, met behoud van hun geloof — een geloof dat meer dan drie duizend jaren oud is, en waarin zelfs zulk een tijdsverloop geene wezenlijke verandering teweeg heeft kunnen brengen — voor altoos blijven, wat zij thans zijn. Zij zijn een onvergelijkelijk model — één, dat door den geest des mensen niet zonder verlies gemist worden zoude. En hun verdwijnen — ja, het verdwijnen van het Joodse geloof zelve — ware thans des te droeviger, nu het Godsidee, in menige geest die zich verlicht en geleerd acht, schijnt gedoemd te zijn tot den ondergang."

– Jules Barthélemy-Saint-Hilaire, Franse filosoof en politicus. 1805 – 1895 n. Chr.

​Rothschild, M. v. (1901): Briefe berühmter christlicher Zeitgenossen über die Judenfrage​. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"De stonde der bevrijding Israëls nadert. Spoedig zal de Joodse natie hare plaats hernemen onder de mogendheden der aarde. (...) Ja, mijne vrienden — er heeft een Joods volk bestaan, roemrijk in zijn onderricht, beroemd om zijn oorlogsdeugd. Moge de ure der verlossing nabij zijn! Moge de toenadering der westerse beschaving dezen heerlijken lande den aanvang schenken ener wederopbouw, ener politieke herleving. Moge de Joodse natie weder haar rang en haar positie onder de volkeren der aarde innemen. En waarlijk — de zonen der Makkabeeën zullen tonen, hunne roemrijke voorvaderen waardig te zijn.

– Charles Henry Churchill, Engelse officier en diplomaat. 1807 – 1869 n. Chr.

Kobler, F. (1856): The Vision Was There. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Indien het beginsel heilig zij, van nature en van recht, dat elk volk, ja elk levend wezen, aanspraak heeft op zijn aandeel des aardrijks,
op slechts één kamer op dezen aarde, dan zal er noch mens, noch regering bestaan mogen, die het Joodse volk het recht kan ontzeggen
op eigendom of voorrecht in Palestina — het land dat zij nimmer, noch moreel, noch politiek, verloochend hebben; ja, zelfs nimmer geheel persoonlijk of materieel verlaten. Derhalve rust op iedere machtige, gulle, filantropische regering der aarde de plicht om de mensheid te helpen deze oude smet af te wassen — en een volk, dat menig titel van verdienste draagt, terug te brengen tot de kamer zijner vaderen. (...) Komt dan tezamen, gij allen uit de hoeken der wereld — want de ure is gekomen om de kamer uwer vaderen te herscheppen en haar opnieuw in ere te herstellen."

​– Benedetto Musolino, Napolitaans/Italiaans senaatslid. 1809 – 1885 n. Chr.

Musolino, B. (1851): Gerusalemme ed il popolo ebreo. Page 9-11. [Vanuit het Italiaans vertaald door C. Nooij].

"De afname van het supranaturalisme in het Avondland werd in niet geringe mate bespoedigd door de invloed der Joodse geneesheren... (...) In de elfde eeuw immers waren haast alle artsen in Europa Joden. (...) En ofschoon (...) zij, als vreemdelingen, in ballingschap leefden, hadden dezen hun lot volbracht: zij hadden in stilte hun denkbeelden achtergelaten in Frankrijk. Zij hadden de lichtgelovigheid der hogere standen ondergraven, en hen geleerd zich van het bovennatuurlijke af te wenden."

– John William Draper, Amerikaanse historicus, arts en filosoof. 1811 – 1882 n. Chr.

Draper, J.W. (1864): History of the Intellectual Development of Europe. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

(OPGELET: Wilhelm Marr was een beruchte antisemiet, sterker noch: hij bedacht de term 'antisemitisme')

"Een gehele Semitische volksstam werd herhaaldelijk met geweld uit zijn geboorteland Palestina losgerukt, in gevangenschap gevoerd, en ten slotte 'verstrooid' over de aarde. (...) De Joden zijn derhalve niet als veroveraars met het zwaard tot ons gekomen, doch als ballingen, als politieke gevangenen, door de Romeinen in de avondlandse wereld 'geïnterneerd'. (...) En wat zou natuurlijker zijn, dan dat zij — begaafd met een aangeboren talent voor geslepenheid en overlevingskunst — als ‘gevangenen’ een staat binnen den staat vormden, een maatschappij binnen de maatschappij? (...) Men kan bezwaarlijk loochenen, dat de abstracte, op geld gerichte, scherpzinnige geest des Joden aan de bloei van handel en industrie in Duitsland niet onaanzienlijk heeft bijgedragen. (...) In het verwarde, lompe Germaanse element drong het gladde, listige, elastische Jodendom binnen; begaafd met een realistisch verstand, en, intellectueel gesproken — dat wil zeggen: wat de intelligentie der scherpzinnigheid betreft — van nature uitstekend toegerust."

– Wilhelm Marr, Saksische/Duitse opruier en uitgever. 1819 – 1904 n. Chr.

Marr, W. (1879): Der Sieg Des Judenthums Ueber Das Germanenthum. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Geen natie heeft zich tot op dezen dag als natie in Palestina weten te vestigen; geen nationale eenheid, geen geest van saamhorigheid heeft er gezegevierd. De losbandige, verarmde stammen, die het gebied bezet houden, bewonen het slechts als kortetermijnpachters, als tijdelijke landheren, klaarblijkelijk in afwachting dergenen, die op de duurzame bezitting des bodems recht hebben."

– John William Dawson, Canadese aardrijkskundige. 1820 – 1899 n. Chr.

Dawson, J.W. (1888): Modern science in Bible lands. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"De geschiedenis des Joodsen volks bevat — gelijk die van elk ander volk — duistere bladzijden en roemrijke bladzijden. Doch de standvastigheid des Joodsen aards, hun onvermoeibare vlijt, hunne intelligentie en hun taai uithoudingsvermogen hebben den Jood beschermd tegen een lot, waaronder honderd andere stammen of volkeren bezweken zouden zijn, indien hun zulk een ongehoorde vervolging ten deel ware gevallen. (...) En daarentegen — toen zij na de verwoesting van Jeruzalem over de aarde verstrooid raakten — werden zij, door hun beweeglijken handelsgeest en hun economische genialiteit, tot een der vruchtbaarste cultuurelementen in de ontwikkeling der volkeren."

– Ludwig Büchner, Hessische/Duitse natuurkundige en filosoof. 1824 – 1899 n. Chr.

Rothschild, M. v. (1901): Briefe berühmter christlicher Zeitgenossen über die Judenfrage​. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"De hervestiging der Joden in Palestina ware in volkomen overeenstemming met de beloften, welke door de oude profeten zijn uitgesproken. (...) En ik ben ten volle overtuigd van den ernst des verlangens, dat de onderdrukte Israëliet voelt jegens de heroprichting zijner natie in het land zijner vaderen."

– William Holman Hunt, Engelse schilder. 1827 – 1910 n. Chr.

The Jewish Chronicle (1896): Mr. Holman Hunt on the Resettlement of Jews in Palestine.​ [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"In het Jodendom onzer dagen ontmoeten wij enerzijds een buitengewone hardnekkigheid in het bewaren der krachtigste overleveringen, een trouwe verkleefdheid aan het geloof der vaderen — en anderzijds de stoutmoedigste kritische onvoorwaardelijkheid bij de ontleding der moderne verschijnselen. Wij zien tevens een geest van kosmopolitisme, die de broederschap mogelijk maakt tussen den Jood in Roemenië en zijnen geloofsbroeder in New York, naast een sterke nationale verkleuring, waardoor de Israëliet van Galicië, Polen of Marokko zich onderscheidt van zijnen broeder te Amsterdam, Brussel of Keulen. Het Jodendom vertoont zich aldus als een kosmopolitisch rassenmoment op Israëlitischen historischen grondslag, vermengd met de nationaal-statelijke stromingen des tegenwoordigen tijds. Voorts treft men in dezen volksgeest een economische macht van den eersten rang aan — in de rationele beheersing der productie en consumptie, [en] in de wereldlijke beheersing der internationale geldmarkt en der grote beurskapitalen."

– Franz von Holtzendorff, Brandenburgse/Duitse rechtsgeleerde. 1829 – 1889 n. Chr.

Rothschild, M. v. (1901): Briefe berühmter christlicher Zeitgenossen über die Judenfrage​. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“De schoonste vrucht des Jodendoms is hunne voortdurende overgave aan liefdadigheid. Nooit ofte nimmer hebben mijne Joodse vrienden hunne handen dichtgedaan of hunne bijdrage beperkt wanneer ik mij voor humane doelen inzette; nooit hebben zij ons betalen laten voor wat wij hen aangedaan hebben. En ik ben ervan overtuigd geworden dat het bevel des goddelijke Meesters door hen in den fijnsten en zuiversten zin gevolgd is, het bevel dat bepaalt: ‘Hebt uw vijanden lief; zegent ze, die u vervloeken; doet wel dengenen, die u haten; en bidt voor degenen, die u geweld doen, en die u vervolgen.’ (Mattheüs 5:44)"

"De schoonste vrucht des Joodsen geloofs is hunne onophoudelijke toewijding aan de liefdadigheid. Nimmer heb ik het meegemaakt, dat mijne Joodse vrienden hunne handen gesloten hielden of hunne bijdrage onthielden, wanneer ik mij inzette voor doelen der menslievendheid. Nooit hebben zij, zelfs niet in gedachten, betaling geëist voor hetgeen hun door ons is aangedaan. En ik ben tot de overtuiging gekomen, dat zij het bevel des goddelijken Meesters navolgen, in den edelsten, zuiversten zin des woords: 'Hebt uw vijanden lief; zegent hen, die u vervloeken; doet wel dengenen, die u haten; en bidt voor degenen, die u geweld aandoen en u vervolgen.' (Mattheüs 5:44)"

​– Ludwig Noiré, Paltsische/Duitse filosoof, leraar en geleerde. 1829 – 1889 n. Chr.

Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables.​ Page 61. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Ik ben ten volle overtuigd, dat het Joodse volk — indien het eenmaal Palestina weder in bezit genomen heeft — met zijne buitengewone begaafdheid en verbluffende geestkracht, aldaar, waar eertijds het bedrijvig leven der Feniciërs bruiste, een machtigen en welvarenden staat zal stichten. En dat dit geschieden zal, daaraan geloof ik vast: het volk, dat onder de vreeslijkste onderdrukking gedurende millennia zijn ideaal te bewaren wist, zulk een volk kan niet verloren gaan."

– Daniil Mordovtsev, Oekraïense historicus. 1830 – 1905 n. Chr.

Russische Schriftsteller über den Zionismus. In: Die Welt. Nummer 35. Jahrgang 6. 29. August 1902. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

(OPGELET: Charles Eliot was tevens een beruchte Jodenhater)
"Het Joodse ras heeft, ondanks eeuwenlange ballingschap en de vervolgingen, die het overal ondergaan moest, voortdurend een hoog peil van geestelijke en wereldlijke beschaving bereikt. Gedurende vele geslachten stond de opvoeding onder de Joden op een merkelijk hoger niveau dan onder de christenen. En de dag zal komen, waarop de universiteit (te Jeruzalem) in alle wetenschappen en kunsten grootse dingen bereiken zal."

– Charles W. Eliot, Amerikaanse voorzitter van Harvard University. 1834 – 1926 n. Chr.

New York Times (1924): Dr. Eliot urges Jews to uphold Traditions. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Indien de statistieken waarheid spreken, vormen de Joden niet meer dan één procent der rassen des menselijken geslachts. Een schijnsel van sterrenstof, zwervende als een schemerige rookwolk in den vurigen gloed des Melkwegs. Normaliter zou men van den Jood nauwelijks iets vernomen hebben; en nochtans — men heeft van hem gehoord, en men hoort nog steeds van hem. Gelijk elk ander volk staan de Joden vooraan, doch hun gewicht — in den wereldhandel, in de sfeer der wetenschappen, der kunsten, der muziekkunst, der financiën, der geneeskunst, en der diepzinnige geleerdheid — is op geen enkele wijze in verhouding tot de geringheid huns getals. (...) De Egyptenaren, Babyloniërs en Perzen stonden op, vervulden de wereld met rumoer en glans — en verdwenen als droombeelden. De Grieken en Romeinen — zij kwamen, zij maakten lawaai en zij vervlogen. Andere volkeren ontstaken hunne fakkels voor een korte tijd, en doofden uit in de nevelen der geschiedenis. Maar de Jood — hij aanschouwde hen allen, en hij overwon hen allen. Hij is nog immer wat hij immer was: hij kent geen decadentie, geen ouderdomszwakte, geen verflauwing of tekort zijner levenskracht, geen beneveling zijns wakkeren en agressieven geests."

– Samuel Clemens (Mark Twain), Amerikaanse auteur uit Florida. 1835 – 1910 n. Chr.

Twain, M. (1899): Concerning the Jews. In: Harper's. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Wij, die geen Joden zijn, hebben ons leven aan Israël te danken. Want het is Israël, dat ons de heilige boodschap bracht, dat God één is, en dat Hij een rechtvaardige, een rechtschapen God is, die gerechtigheid eist van alle kinderen des mensen. Het is Israël, dat ons deed verstaan dat God onze Vader is. Het is Israël, dat ons de goddelijke wet bracht, en daarin de kiem legde tot alle ware vrijheid. Ja — het was Israël, dat de eerste vrije instellingen aan het licht bracht, die de wereld ooit aanschouwen mocht. En wanneer onze onchristelijke vooroordelen jegens dit volk weder opvlammen, dan late men zich herinneren dat al wat wij bezitten, en al wat wij zijn — onder God — zijn oorsprong vindt in hetgeen het Jodendom aan ons heeft geschonken."

– Lyman Abbott, Amerikaanse theoloog. 1835 – 1922 n. Chr.

Rhinehart, W.R. (1906): Religious Telescope. Volume 72. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"De Joden waren het edelste volk der aarde, toen onze Heere nederdaalde op deze wereld; want zij bewaarden de zuiverste zedenleer en eerden het huisgezin gelijk geen andere natie dit ooit gedaan heeft. Laat ons dan onze kinderen altoos voorhouden, dat Jezus zelf uit hunnen schoot geboren werd; dat al Zijne apostelen Joden waren; en dat het christendom door Joodse handen in Azië en Europa geplant werd."

– Washington Gladden, Amerikaanse predikant. 1836 – 1918 n. Chr.

Cowen, P. (1928): Prejudice Against the Jew. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Geen enkele vreemde natie vermag Palestina waarlijk te bezitten en dáárom zijn de Kruistochten ten slotte mislukt. Het land ligt verlaten, een treurige ruïne, een puinhoop zonder ziel; eeuw in, eeuw uit. Slechts één volk is tot dit land geroepen: de Joden, de Israëlieten. God zelven heeft het uitgesproken. (...) Doch eerst moet Israël, dat verstrooid en verbannen is, tot het land wederkeren. (...) Het Joodse volk is het wonder onder de volkeren, dat na tweeduizend jaren martelaarschap niet opgelost is in den stroom der natiën. (...) En zie: Palestina wacht op hen. Reeds nu onderscheiden zich de Joodse nederzettingen van den rest des lands, gelijk oasen in de dorheid."

– Father Ignatius, Engelse monnik. 1837 – 1908 n. Chr.

Hoppe, H. (1904): Hervorragende Nichtjuden über den Zionismus. Eine Sammlung von Urteilen hervorragender Persönlichkeiten aller Länder. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Mijne persoonlijke sympathie werd van oudsher getrokken — en wordt nog immer getrokken — tot het Jodendom; niet slechts omdat het een lijdende maatschappelijke stand vertegenwoordigt, maar ook vanwege de morele kracht, die van oudsher daaraan eigen is. (...) Doch ik kan tevens niet spreken zonder de uitdrukking mijner welwillende instemming met het zionistisch streven. Een samenleving te stichten, waarin de vrijheid des gewetens heersen zal, en waarin — uit dien geest geboren — ook de vrijheid van meningsuiting, van arbeid, en van levensvorm bestaan zal: zulk een menselijk, rechtvaardig en verdraagzaam ideaal moet den edelen geest onvermijdelijk bekoren, hoezeer ook zijn verwezenlijking nog moeilijk, en wellicht verre zij. (...) Maar ik geloof, met vaste hoop, dat het zionisme een toekomst heeft — een goede, een zekere, en een heilzame toekomst.”

– Nikolai Bunakov, Russische pedagoog. 1837 – 1904 n. Chr.

Hoppe, H. (1904): Hervorragende Nichtjuden über den Zionismus. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Reeds sinds vele jaren, doch met name sinds mijn bezoek aan Palestina in het jaar 1914, draag ik in mij een innige sympathie voor de beweging, welke de hervestiging der Joodse bevolking in haar aloude erfdeel beoogt. (...) En ik koester de hoop, dat deze edele beweging na het einde des oorlogstoestands gestalte zal mogen aannemen door praktische maatregelen. Het zal voor het Joodse ras, waar ter wereld het zich ook moge bevinden, een groot en onschatbaar voordeel zijn haar aloude thuisland te bezitten — dat zij beschouwen kan als het centrum des nationale levens. (...) Wij, volkeren des Westens, zijn louter paddenstoelenschepselen van gisteren, in vergelijking met u — [gij, Joden]. (...) [Zij] zijn de natuurlijke inwoners van dit land, en nooit hebben zij gewankeld in hunne trouwe toewijding aan de heilige herinneringen, die aan dezen bodem geheiligd zijn."

– James Bryce, Schotse/Britse ambassadeur in de VS (Liberal). 1838 – 1922 n. Chr.

Sokolow, N. (1919): History of Zionism. 1600-1918. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

Emden, P.H. (1944): Jews of Britain. A Series of Biographies. Page 277. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Wie zou het wagen, om aan diegenen onder hunne geloofsgenoten, wier harten met stille kracht worden aangetrokken tot het oeroude thuisland en tot de aloude woonplaats hunner voorvaderen, het recht te ontzeggen op een zó natuurlijk gevoel? Evenzeer prijzenswaardig acht ik de praktische zijde van dit streven. (...) Want ik ben overtuigd, dat zowel de Joden des Oostens alsook die des Westens, op moreel en godsdienstig gebied erbij gebaat zouden zijn. Een zodanig leven — in zekeren zin statelijk van aard — zou ook een voorbeeldigen invloed uitoefenen op het hoofddeel hunner volksgenoten, die, verspreid onder de volkeren, in hunne huidige woonplaatsen achterbleven. En in elk geval — het ware niet anders dan een zedelijk verdiepend werk."

– Martin Greif, Paltsische/Duitse dichter. 1839 – 1911 n. Chr.

Hoppe, H. (1904): Hervorragende Nichtjuden über den Zionismus. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Laat dit werk verricht worden met het uitgesproken voornemen, om den Jood — zuiver en eenvoudig — geleidelijk zijn intrede te doen vinden in dit land; want de dag zal komen, waarop hij het bezitten en erover heersen zal. Laat men den Jood den weg bereiden tot het leger, tot de wetgeving, tot den diplomatieken dienst. Laat men hem de hand reiken om toezicht te houden op den landbouw, en hem arbeid doen verrichten op het veld, op de boerderij. Ik zeg niet: laat hij zich zijn weg banen in den handel — want daarin is hij reeds aanwezig. Doch laat men dit proces voortzetten, ongestoord en gestaag, gedurende twintig jaren — en zie: het Joodse vorstendom zal op eigen benen staan, zij het onder de hoede van Stamboel, indien Turkije dan nog bestaat, zij het anders als een vrij en afzonderlijk koninkrijk, gewettigd door de grootmachten der aarde."

– Sir Charles Warren, Britse generaal. 1840 – 1927 n. Chr.

Holt, Rinehart & Winston (1983): The High Walls of Jerusalem. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

(OPGELET: Győző Istóczy was ook een beruchte Jodenhater)
"Het Huis zal verklaren, [dat] het Joodse volk, hetwelk uit zijn veroverd en dierbaar thuisland verdreven werd, ten langen leste recht zal geschieden, indien het wederom zijn oorspronkelijk en innig geliefd erfdeel, Palestina, verkrijge; en dat dit land, hetzij als toereikend vergroot autonoom gewest binnen het [Turkse] Rijk, hetzij als onafhankelijke Joodse Staat, tot hem zal terugkeren."

​– Győző Istóczy, Hongaarse politicus en advocaat. 1842 – 1915 n. Chr.

Veszpremy, L.B. (2022): The First Zionist in Hungary? Győző Istóczy and His Strange Call for a Jewish State. In: Hungarian Conservative. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Wij vergeten maar al te licht, dat wij aan dit verachte ras onzen enigen, onbetaalbaren schat te danken hebben: het Boek der Boeken — de Bijbel — welke wij reeds van kindsbeen af leerden lezen, en dat, in den loop onzes levens, ons tot enigen troost is geworden. In deze wordt de hoogste wijsheid, in de edelste vormen geopenbaard; waarheid en poëzie vloeien hier zó volmaakt samen, dat een werk ontstaat, waarvan geen tweede in de wereldliteratuur bestaan doet. Wat aangaat de historische boeken des Ouden Verbonds: hun eenvoud en directe zegging vormen een krachtige getuigenis voor de betrouwbaarheid hunner schrijvers; en ik herinner mij, diep getroffen te zijn door de idee, dat er een Jood van zulk een hogen trap van beschaving bestaan kon."

​– Elisabeth zu Wied, koningin van Roemenië. 1843 – 1916 n. Chr.

Sylva, C. (1911): From Memory's Shrine. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"[Palestina] zal, dag na dag, ontwikkeld worden, op het gebied des handels, des landbouws, onder een verlichte overheid. Tot op heden was het volk dezes lands gelijk verloren schapen; doch thans hebben zij hunnen herder gevonden. (...) Vooralsnog geloof ik, dat een neutrale regering, gelijk de Britse administratie, het meest geschikt is. Een Joodse regering kan te zijner tijd ontstaan. (...) De zionisten moeten duidelijk maken, dat het hunne vaste wil en grondbeginsel is, om alle bewoners dezes lands te verheffen, en het land tot bloei te brengen ten bate van allen, die het bewonen. Dit land moet herbouwd worden naar de beloften der profeten Jesaja, Jeremia, en Zacharias. Indien zij in dien geest komen, dan zullen zij niet falen."

– `Abdu'l-Bahá, Bahá’í leider uit Perzië. 1844 – 1921 n. Chr.

Bahai News Service (1911): Star of the West. Volume 10. Issue 10. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Of het voor de overige volkeren al dan niet wenselijk zij, dat de heropgerichte Joodse staat in geestelijken en culturelen zin zich ontwikkelt, is voor den loop der wereldhistorie van geen gewicht, want dit geschiedt naar den heiligen eis des Joodse eigenlevens. Gelijk elk volk, zo moet ook het Joodse zijn eigen plaats onder de zon hebben — zijnen nationalen middelpunt. (...) Het zionisme is als een machtige lente der liefde, opgekomen na een honderdjarige winter. Deze lange overwintering der Joodse volks- en staatsidee, en hare bloei in het zionisme, behoort, reeds biologisch beschouwd, tot de wonderbaarlijkste verschijnselen der menslijke geschiedenis. Doch ook zedelijk en geestelijk is het zionisme een luisterrijk bewijs, van wat eeuwigheidswaarden in het geheim des bloeds verborgen liggen — en in het standvastig geloof in de zuiverheid ener rassenverschijning, die zichzelf getrouw gebleven is.”
– Michael Georg Conrad, Frankische/Duitse filosoof. 1846 – 1927 n. Chr.
Conrad, M. G. (1919): Judentum und Judenstaat. In: Wiener Morgenzeitung. 1. Jahrgang. Nr. 255. 5. Oktober 1919. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].
Hoppe, H. (1904): Hervorragende Nichtjuden über den Zionismus. Page 18. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij]. 

"Ik ben uit Rusland gekomen als een overtuigd aanhanger der zionistische beweging — der herverzameling en repatriëring der Joden, die uit Rusland en andere landen, waar zij in ballingschap verkeren, naar het thuisland huns rassen wederkeren willen. Er bestaat geen hoop, dat het Russische volk, noch zijne regering, den Joden ooit politieke rechten schenken zal. (...) Van de overige landen Europa’s, noch van Amerika, kan men in redelijkheid verwachten, dat hunne poorten opengaan zullen voor de immigratie van één à twee millioen behoeftige Joodse arbeiders. Het vaderland Palestina daarentegen biedt hun een toevlucht en wellicht, onder Turkse suzereiniteit, ene beperkte autonomie."

– Mícheál Mac Dáibhéid (Michael Davitt), Ierse nationalistische leider. 1846 – 1906 n. Chr.

Hoppe, H. (1904): Hervorragende Nichtjuden über den Zionismus. Page 63. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij]. 

(OPGELET: Von Hindenburg verkoos Adolf Hitler tot rijkskanselier)

"Het Joodse volk heeft der mensheid sommigen harer grootste zonen geschonken. Duitsland mag er met recht trots op zijn, onder zijne burgers een geleerde van het kaliber van prof. Einstein te mogen rekenen. Ik behoef u niet te zeggen, dat uw ras in Duitsland een aanzienlijk aandeel heeft in de ontwikkeling der Duitse cultuur. Aangezien ik met de menigerlei werkterreinen des Joodsen rassen bekend ben, met zijne geschiedenis vertrouwd, en met uitmuntende vertegenwoordigers uws rassen in aanraking ben gekomen, waardeer ik ten volle de rol, welke de Joden — in Duitsland en over de ganse wereld — vervullen in de voortschrijdende ontwikkeling der mensheid naar een hogeren, edeleren staat."

​– Paul von Hindenburg, Pruisische rijkspresident van de Duitse Republiek. 1847 – 1934 n. Chr.

Gould, A. (1997): What did they think of the Jews?. Page 210. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Zionisten zijn die Joodse patriotten, die in hun volk een natie erkennen, en welker nationale gevoelens zij mogelijkerwijze hoger achten dan de religieuze. De zionisten streven ernaar, hunne natie, zowel in materieel als moreel opzicht, te verheffen. (…) Het doel der zionisten, namelijk de verheffing huns volks, is edel; de op geldinzameling gerichte middelen zijn schrander bedacht, en de vestiging der Joodse massa’s uit de met Joden oververzadigde landen is zonder twijfel lovenswaardig. (…) Over het geheel genomen acht ik de voorstellen der zionisten zó verstandig en eerlijk, ofschoon onderling verschillend en moeizaam te verwezenlijken, dat ik jegens hunne grondleggers de oprechtste sympathie gevoelen moet. Ja, arbeidt toch aan de herovering uws oeroude vaderlands, aan de gelukzaligheid en veredeling uws volks, aan zijne verlossing uit den haat der overige volkeren!"

– Bolesław Prus, Poolse schrijver en journalist. 1847 – 1912 n. Chr.

Kaufmann, M.W. (1900): Zionisten und Christen. Page 87. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij]. 

“Sinds langen tijd ben ik een overtuigde zionist, en in deze mijner hoedanigheid verschijn ik hier voor u. Maar zelfs in de sanguinischste ogenblikken mijns zionistische denkens heb ik nimmer kunnen voorzien, noch aan de mogelijkheid gedacht, dat het grote werk des opbouws van Palestina zó spoedig werkelijkheid worden, ja, dat ik het in het geheel nog meemaken zou. (...) De Arabieren (...) kunnen bezwaarlijk ernstiglijk ontdaan zijn over het feit, dat den Joodsen volke een nest in Palestina geschonken wordt, waarvan het eeuwenlang afgescheiden geweest is, daar het Joodse volk ongetwijfeld aanspraak heeft, om zich op den bodem zijner vaderen vrijelijk te ontwikkelen. (...) Indien het zionisme tot een werkend ontwerp uitgroeien kan, dan zal het voordeel, dat het den Joodsen volke opleveren zou — vooral aan dien deel, die ons medelijden het meest verdient — uitmuntend en duurzaam wezen. Niet slechts zullen grote aantallen onder hen daardoor een toevluchtsoord vinden tegen religieuze en maatschappelijke vervolging; ook zullen zij daardoor ondernemingsverantwoordelijkheid dragen, en genieten van zekere vormen van initiatiefvrijheid, waarvan zij als burgers ener niet-Joodse staat immer uitgesloten gebleven zijn.”

– Arthur James Balfour, Schotse premier van het Verenigd Koninkrijk. 1848 – 1930 n. Chr.

Sokolow, N. (1919): History of Zionism. 1600-1918. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Ook al vormen de Joden geen natie in den gewonen zin des woords — waarom zouden zij geen natie worden mogen? (…) Wat het zionisme aangaat, beschouw ik het als een toekomstkans des Joodse volks — en zulk een kans mag niet veronachtzaamd worden. In elk geval is het zionisme mij als karaktervolle zaak sympathiek: het draagt in zich een krachtig beginsel van wil, en verleent het Joodse leven een eigenaardig en doelbewust karakter. (…) Het zionisme heeft mijne volle instemming verworven, en ik acht het oneindig hoger dan hetgeen men in het moderne Frankrijk ‘nationalisme’ noemt. Het is een vooruitstrevende beweging, een wederontwaken, waarvan ik ten bate der gehele beschaving veel goeds verhoop."

– Tomáš Garrigue Masaryk, Moravische president van Tsjechoslowakije. 1850 – 1937 n. Chr.

Masaryk über Bolschewismus, Sozialismus und Zionismus. In: Wiener Morgenzeitung, Nr. 2005, 6. Jahrgang. 14. September 1924. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij]. 

​Christliche Staatsmänner und Gelehrte über den Zionismus. In: Die Welt. Nummer 43. Jahrgang 6. 24. Oktober 1902. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij]. 

"De verdrijving der Joden uit een land heeft menigmaal tot ongunstige gevolgen geleid, daar zij den staat een energiek, ondernemend en avontuurlijk element ontnam. Frederik de Grote merkte reeds op, dat de onderdrukking der Joden nog nimmer enige overheid welvaart gebracht heeft. Inderdaad — het debâcle van het eens zo machtige Spaanse Rijk is rechtstreeks terug te voeren op den gedwongen exodus van 1492... Men beweert, dat de toelating der Joden in Holland deze voorheen slaperige en tevreden natie tot wereldwijde werkzaamheid aanstak, en Cromwell er daarom toe bracht hunne terugkeer naar Engeland te bevorderen, na een uitsluiting van meer dan drie eeuwen... (...) De succesvolle verrijzenis der Joden uit talloze beproevingen is klaarblijkelijk te danken aan den ernst hunner godsdienstige praktijken, hunne strenge naleving der hygiënische wetten, hunne buitengewone energie, hun onverschrokken uithoudingsvermogen, hunnen ontembaren wil en hunne veerkrachtige volharding — een voorbeeld, dat den gehelen wereld tot leering en navolging strekken mag."

​– John Cockburn, Schotse/Britse premier van Zuid-Australië. 1850 – 1929 n. Chr.

​Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables. Page 86. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Onder de relikwieën der oudheid, die heden nog overblijven, is er geen van zulk een gewicht als het Joodse volk. (...) In hen aanschouwen wij een monument uit de oudheid, van onschatbare waarde — een levend en denkend getuige, waarop de oorsprong, de vooruitgang en het uiteindelijke lot des gehelen mensenrassen in klaar en leesbaar schrift gegrift staan. Zij vormen een levende getuigenis der stapsgewijze ontvouwing ener verhevene bestemming der mensheid, in precieze overeenstemming met de voorzeggingen hunner goddelijk geïnspireerde profeten en zieners. De nationale trekken van eeuwen her blijven tot op dezen dag toonaangevend, ja, zelfs hunne voorliefde voor de preien, uien en knoflook van Egypte, en hunne onbuigzame koppigheid. Als volk hadden zij in elk opzicht menige voortreffelijkheid: zij waakten over de orakelen Gods, kweekten onder zich dichters, wetgeleerden, staatslieden en filosofen, en werkten zich stapsgewijs op — van een slavenvolk tot, in den tijd van Salomon, een volk van onderscheiding en eer onder de natiën, een volk dat verwondering en bewondering der ganse wereld wekte."

– Charles Taze Russell, Amerikaanse adventistische predikant uit Pennsylvania. 1852 – 1916 n. Chr.

Russell, C.T. (1891): Thy Kingdom Come. Study VIII. Page 149. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Als christen zie ik in, dat ik het Jodendom veel verschuldigd ben. Was niet mijn Redder naar den vleze een Jood? De profeten en de apostelen waren eveneens Joden. De hoeksteen, de grondslag ener universele Kerk werd uit het huis Israëls genomen. En als Slavoniër gevoel ik, dat ik een grote en zware schuld draag tegenover het Jodenschap, en dat ik die schuld betalen moet, met welk losgeld dan ook. Want het Joodse vraagstuk is in wezen een kwestie van recht en gerechtigheid. En de gerechtigheid wordt in de persoon van den Jood met voeten getreden — daar de vervolging, waaraan hij onderworpen is, zonder de minste rechtvaardiging geschiedt."

– Vladimir Solovjov, Russische filosoof, theoloog en dichter. 1853 – 1900 n. Chr.

​Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables. Page 296. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"De grondstoffen dezes lands zijn nog geheel ongebruikt en zullen door de Joodse immigranten ontwikkeld worden. Een der verrassendste verschijnselen onzer tijd is wel, dat de Palestijn het land verlaten heeft, trekkende over de volle zeeën in alle windrichtingen. Zijn geboortegrond kon hem niet vasthouden, ofschoon zijne voorouders er reeds duizend jaren lang gewoond hadden. Omgekeerd zagen wij Joden uit het buitenland naar Palestina toestromen: uit Rusland, Duitsland, Oostenrijk, Spanje, Amerika. De oorzaak dezes fenomeens kan den helderzienden mens niet verborgen blijven. Zij wisten, dat dit land zijnen oorspronkelijken zonen, ondanks al hunne verschillen, een heilig en geliefd vaderland was. De wederkeer dezer ballingen naar hun geboorteland zal hunne broeders — op de akkers, in de werkplaatsen, in den handel, en in alle met zwoegen en arbeid verbonden ondernemingen — een les zijn, in zowel materieel als geestelijk opzicht."

– Hussein bin Ali, Arabische koning van Hidjaz. 1854 – 1931 n. Chr.

Katz, S. (1985): Battleground. Fact and Fantasy in Palestine. Page 75. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

"Het kleine Judea bezorgde Rome meer moeilijkheden dan Gallië. Het Rijk zag zich genoodzaakt aldaar zijne beste legioenen te legeren — legioenen, die elders hard nodig waren: Batavieren, Nerviërs en Kelten. De Joden waren een rusteloos volk — een menigte, die, zo zou men zeggen kunnen, zich moreel nimmer ontwapend had. Zij vlogen de machten van Assyrië, Babylonië en Egypte in het gezicht, wierpen zich als bezetenen op deze grootrijken en aanschouwden hoe deze kolossen zich in den afgrond der geschiedenis stortten. (...) Wij spreken dikwijls van de Joden als van een volk zonder land, een volk van nomadische dolers — maar wij vergeten, dat de Joden hun vaderland met zulk een heldenmoed en wanhoop verdedigden, als men zelden elders aanschouwen kan. Zij hebben nimmer, gelijk de Grieken, zich met het verlies hunner nationale onafhankelijkheid verzoend."

​– Hubert Lyautey, Franse resident-generaal in Marokko. 1854 – 1934 n. Chr.

​​Baron, J. L. (1943): Stars and Sand. Jewish Notes by Non-Jewish Notables. Page 88. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].