Pagina 7: Joodse Citaten

"De Joodse natie staat alleen, want niemand is er, die haar in trouw bijstaat. Zij leeft immers onder wetten, niet als andere volkeren, maar gestreng van aard, daar zij haar opvoeden tot den hoogsten maatstaf der deugd."

– Philon Ioudaios, Hellenistic philosopher from Alexandria (Tribe of Levi). 20 v. Chr.– 50 n. Chr.

Philo: The Special Laws, IV. Page 119. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Ik verwacht geenszins dat alle Israëlieten hunne woningen zullen verlaten in de oorden, waar het hun vergund is in vrede en voorspoed te leven, gelijk ook onder de natiën der aarde Engelsen woonachtig zijn in Hongarije, in Duitsland, in Amerika, ja zelfs in Japan. Doch Palestina behoort den Joden toe; en Jeruzalem is van ouds voorbestemd om den zetel te worden eens Joodse gemenebests."

– Moses Montefiore, Italiaanse (Sefardische) sheriff van Londen. 1784 – 1885 n. Chr.

 Sokolow, N. (1919): History of Zionism. 1600-1918. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het Jodendom (...) is geen verschijnsel van voorbijgaanden aard; neen, het is een oergoed des mensengeestes, een oorspronkelijk erfdeel der mensheid, dat in een daartoe bijzonder toegerusten stam zijne blijvende kracht bereikt heeft en is geroepen zich te ontvouwen tot heil der gehele mensheid. (…) Wij zullen den naam ‘Jood’, ofschoon hij vaak met smaad overladen werd, nimmer verzaken; want aan dien naam zijn verbonden: de zuiverste Godskennis, de edelste geestesvrijheid en de zedelijkste reinheid. (…) Ja, het is aan het Jodendom zelve, dat alle grote religieuze omwentelingen der wereld hun oorsprong te danken hebben: het christendom en de islam zijn uit zijnen schoot voortgekomen, hebben zich aan zijnen geest gelaafd. En derhalve moet ook de komende, vernieuwende omvorming des geloofs zich binnen het Jodendom voltrekken."

– Abraham Geiger, Hessische/Duitse grondlegger van het Hervormde Jodendom. 1810 – 1874 n. Chr.

Geiger, A. (1872): Nachgelassene Schriften. Brief vom 8. Oktober 1872. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"De Jood wendt zijn blik, en met hem zijne zielezorgen, naar het Oosten. Daar herdenkt hij het lot zijns rijks, daar wacht hij op den dageraad der verlossing. Gelijk een vorst, die, zij het in de smart der ballingschap verstrooid, zich toch in het binnenste zijns harten als koning blijft gevoelen over het verlorene. En wanneer de geest der verering hem aangrijpt, hult hij zich in de kleuren des vaderlands. Dan staat hij ten gebede, verborgen in een kleed van wit. Langs den zoom van dit witte gewaad trekken zich blauwe strepen, gelijk eertijds de gewaden des Hogepriesters door blauwe snoeren versierd waren. Deze kleuren zijn die van het geliefde land: witblauw zijn Juda’s grenzen. Wit is de glans van het priesterlijk ambt; blauw is het glanzen des hemels!"

– Ludwig August von Frankl, Boheemse/Oostenrijkse schrijver en dichter. 1810 – 1894 n. Chr.

Frankl, A.L. (1864): Juda's Farben. In: Ahnenbilder. Seite 127. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Het Jodendom is geen passieve geloofsvorm, maar een actief inzicht, met de Joodse nationaliteit tot éne wezenheid gesmolten. Het is, in den grond der zaak, de uitbeelding ener nationaliteit, wier geschiedenis zich reeds sinds millennia verbindt met het geestelijk opwassen der mensheid zelve. Een natie, die, nadat zij eertijds als regeneratief orgaan der sociale wereld werkzaam is geweest, thans, nu het verjongingsproces der historische cultuurvolkeren zijne vollediging tegemoet gaat, wederom bestemd is om, met dier wedergeboorte, zelf ook tot nieuw leven te verrijzen."

– Moses Hess, Rijnlandse/Duitse grondlegger van het Arbeiderszionisme. 1812 – 1875 n. Chr.

Moses Hess (1943). Rom und Jerusalem. Seite 5. [Vanuit het Duitsvertaald door C. Nooij].

"De natiën der oudheid zijn, gelijk rotsblokken, door den stroom des tijds meegesleurd, doch Israël bleef bestaan: als een onverwoestbaar bouwwerk uit den grauwen oertijd... behouden door een innerlijke, wonderbaarlijke kracht. Het aanschouwde hoe barbaarse horden in groten getale de grenzen des Romeinse Rijks overschreden en als vloeden de beschaafde wereld overstroomden. Israël vestigde zich langs de oevers van Theems en Seine, van Ebro, Po en Donau. Het bloeide op onder den invloed der Saracenen en leed zwaar gedurende de duistere en fanatieke dagen der middeleeuwen. Maar zie: het begroette met vreugde het opgaande licht der wetenschap, der kunst, der beschaving en der gerechtigheid; het juichte den dageraad der vrijheid en onafhankelijkheid in Amerika tegemoet; en het hief zijn stem op bij de herleving der natiën van Europa. De historie dezes volks is een hoofdstuk van verheven betekenis in het grote boek der wereldgeschiedenis, en reeds om dien wille verdient zij de nauwlettendste beschouwing. (…) De bewonderenswaardigste volksklasse in geheel Rusland is, zonder twijfel, de Joodse, want terwijl negentig procent der Russische bevolking in ongeletterdheid verkeert, bezit de Jood het vermogen tot lezen en schrijven, tot denken en beschouwen... Waarlijk, het is meer dan louter bewonderenswaardig. Het grenst aan het wonderbare dat de Russische Jood, ondanks eeuwenlange verdrukking en omringd door zedelijke ontbinding, toch in staat bleek zijne geestelijke en zedelijke kracht te bewaren."

– Isaac Mayer Wise, Amerikaanse (reform)rabbijn en auteur. 1819 – 1900 n. Chr.

Wise, I.M. (1854): History of the Israelitish Nation. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]

"Indien de nationale strevingen van verscheidene onder onze ogen opgekomen volkeren aanspraak mochten maken op ene inwendige rechtvaardiging, zou het dan nog ter sprake kunnen komen of ook het Joodse volk op zulk een recht gegrondvest mag zijn? Zijn het niet de Joden, die meer dan enig ander volk in het geestelijk en zedelijk leven der volkeren hun stempel gedrukt hebben? Zijn zij het niet, die zich de mensheid in meerdere mate verdienstelijk hebben gemaakt dan velen, wier onafhankelijkheid thans erkend wordt? Kunnen zij niet wijzen op een verleden en geschiedenis van duizenden jaren; op éne onvermengde afstamming; op een levenskracht, die nimmer gebroken werd; op een geloof dat door geen storm is gesloopt; en op een lijdensgeschiedenis die haars gelijke niet kent onder de volken der aarde? En hebben niet juist de verhevene volkeren tegenover hen schuld op schuld geladen? Zou dit alles dan nog te gering zijn om hen vaderlandsvaardig én vaderlandswaardig te noemen? Het streven der Joden naar nationale eenheid en politieke zelfstandigheid bezit niet slechts een inwendige gerechtvaardigdheid, gelijk aan die van elk ander verdrukte volk — het ware veeleer een plicht der naties, die wij, terecht of ten onrechte, tot last zouden zijn, om dit streven met goedkeuring te begroeten."

– Leon Pinsker, Russische grondlegger van de proto-zionistische beweging Hibbat Sion. 1821 – 1891 n. Chr.

Pinsker, L. (1882): Auto-Emancipation. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Waarlijk, indien iemand het zou weten, dan toch de Jood: dat het land zijner vaderen de geboortegrond is geweest van het ware Godsbesef; (...) dat aldaar de grootste leraren en geestelijke leiders des mensdoms hebben gewoond en gewrocht; dat de voeten der profeten, der Godsmannen van oudsher, dat heilig erf betraden; dat zijne voorvaderen — een heldhaftig geslacht, dat Grieken, Romeinen en alle volkeren des Morgenlands weerstond — aldaar hun woning hadden. (...) En wetende dit alles, zou het den Jood dan niet toegedacht zijn dat dit land hem even dierbaar en heilig zou zijn, als elke andere mens zijnen geboortegrond acht? Zou hij niet, met dezelfde vurige begeerte en innigen ernst, het herwinnen van zijn oorspronkelijke vaderland najagen? (...) Neen, wij mogen niet langer onder de volkeren der aarde gelden als dolenden, als thuislozen, als rechtelozen, als onvatbaren voor verbond en verdrag. Wij moeten, in welke vorm en op welken weg dan ook, trachten het land onzer vaderen opnieuw te verwerven en den Joodsen Staat te herstellen (...), opdat Israël wederom worde: een volk, een rijk. En waarlijk, indien wij zulks bereiken, dan zullen wij onszelven met andere ogen aanschouwen en door de wereld met andere ogen aanschouwd worden. Want de eer des enkelingen wortelt in de volkseer; en zolang wij ons volk niet in zijne volle waardigheid en heiligheid hersteld zien, blijft het een ijdele hoop om ooit, gelijk andere mensen, ten volle deelgenoot te worden in de eren des persoons."

– Dr. Isaac Rülf, Hessische/Duitse (orthodoxe) rabbijn van Memel. 1831 – 1902 n. Chr.

Rülf, I. (1883): Aruchas Bas-ammi. Israels Heilung. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Het zionisme heeft zich een doel gesteld dat edel is en vol mensenliefde: het wil hulp bieden aan de Joden die onder het juk der vervolging gebukt gaan, die verdrukt en van hunne rechten beroofd zijn. Deze wereldbeweging verdient dan ook den werkzaamsten steun van iederen mens van goeden wil, zonder onderscheid des volks, des rassen of der religie."

– Ármin Vámbéry, Hongaarse reiziger. 1832 – 1913 n. Chr.

Ungarische Wochenschrift (1902). Seite 2. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Voort ging het nu, in matigen draf, voorbij de Joodse kolonie ‘Rishon le Zion’, ‘De eerste uit Zion’, met haar prachtige tuinen, vruchtbare akkers en wijngaarden, goede huizen en uitstekend hospitaal, omringd van grote, koortswerende eucalyptus- (blauwgom)bomen. (…) Doch nu...; in het vrije veld...; waarlijk in de vlakte van Saron...; op weg naar Jerusalem...; nú begon het hart al sneller te kloppen, - als van enen, die, voor het eerst, de erve betreedt, waarvan zijn vaderen werden verdreven, doch die aan zijn geslacht verzekerd bleef. Nú werd het oog meer dan vochtig, en moest de knie zich buigen, waar struik en gras, bloem en boom, zand en klip, weide en heide, de blauwe hemel daarboven, de zonverlichte aarde rondom, de opstijgende vogel, het ademtochtje des winds, - waar alles, alles mij toeriep: ‘Welkom! in het Land uwer Vaderen.’ Ja; die vrienden dáár, in dat rijtuig, zijn toeristen in Palestina; maar ik ben hier op eigen erve. ‘Geen vreemdeling, maar eigen zoon des Lands.’ Hier hebben mijn vaderen gewoond, en ik ben kind des huizes. Dit is mijn Land, naar de onveranderlijke toezegging des Heeren aan Abraham, en Israel is mijn Volk, thans om zijn zonden verstrooid onder de Natiën, doch dat, op 's Heeren tijd, uit de Ballingschap teruggebracht, dit land weer zal bewonen, geloovende in den Messias, - onder de regeering van dien Koning.... Geloofd zij God!"

– Frans Lion Cachet, Nederlandse predikant en schrijver. 1835 – 1899 n. Chr.

Cachet, F.L. (1902): Het land mijner vaderen. Indrukken op eene reis door Egypte en Palestina. Pagina 172-173.

“Indien men als Jood geboren is, dan dient men ook Jood te blijven. Want dit is, klaarblijkelijk, de wil Gods; en bovendien hebben uwe geloofsbroeders, die — hetzij met recht, hetzij met onrecht — nog altijd scheef worden aangezien behoefte aan rechtschapene en geleerde mannen, die hen van blaam zuiveren en voor de volkeren verdedigen kunnen."

– Karel Emiel Franzos, Galicisch/Oostenrijkse (Sefardische) romanauteur. 1848 – 1904 n. Chr.​ 

Franzos, K.E. (1894): Die Geschichte des Erstlingswerks. Seite 217. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“In het aangezicht der harde feiten der werkelijkheid, van pogroms, van vervolgingen, ontwaakt in mij het gevoel voor Palestina, en de wens rijst op, om in de verwezenlijking van het zionisme het reddingsanker te zien voor een volk, dat reeds zo lang door rampen wordt geteisterd. Gelijk mij reeds meermaals heeft getroffen, schijnt het lot van het armste aller volkeren, mits het op eigen bodem zetelt, mij haast benijdenswaardig, daar het tenminste een stuk aarde zijn eigendom noemen mag, en een erfgrens heeft, onbetwist en gewettigd door tijd en geschiedenis.”

– Pavel Axelrod, Russische mensjewiek. 1850 – 1928 n. Chr.

Jüdische Rundschau Vol. 23 (04/01/1918). XXIII. Heft 1 (4.1.1918). Seite 4. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Toen de zionistische beweging aanving, en zich in haren eersten stap de droom van een herboren Joodse rijk manifesteerde, heb ik haar destijds als een reactionair verschijnsel beschouwd. Doch thans is het anders. Thans staat in het middelpunt der beweging de Joodse arbeider in Palestina. En deze verbindt de nationale vernieuwing met het internationale streven der mensheid; hij smeed een sterken schakel binnen de grote keten der volkeren. (...) Het is, waarlijk, de heiligste plicht van ons allen, om, uit een volk dat te lang slechts als tussenhandelaar beschouwd werd, een volk van arbeid te vormen: een natie geleid door het ideaal der gelijkheid en der gerechtigheid.”

​– Eduard Bernstein, Pruisische/Duitse politicus (SPD). 1850 – 1932 n. Chr.

Die Welt : Die jüdische Colonialbank / Aktionskomitee Aktionskomitee. Seite 7. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“De Jood is slechts dan veilig voor onderdrukking, wanneer hij niet leeft als vreemdeling onder een ander volk, maar als burger in een staat van eigene nationaliteit. Slechts in een waarachtige Jodenstaat zal de volkomen emancipatie des Jodendoms verwezenlijkt kunnen worden. (...) Doch een staat zonder landbouw is een hersenschim. En zie, men vraagt: vanwaar zal in het nieuwe Zion de landbouw komen? Doch het is belachelijk te beweren dat het Joodse ras van nature onbekwaam zou zijn tot den arbeid des velds. Immers, in den ouden tijd — toen men, eenvoudiger dan thans, nog van een Joods ras kon gewagen, en wel vóór de Babylonische ballingschap — waren de Joden in hoofdzaak een landbouwvolk, gelijk alle naties der oudheid."

– Karl Kautsky, Boheemse marxistische filosoof. 1854 – 1938 n. Chr.​ 

Kautsky, K. (1914): Are the Jews a Race? (Chap.9). [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“De voorrang, die gedurende het twee millennia omvattend bestaan des Joodsen volks aan den geestelijken arbeid werd toegekend, heeft ongetwijfeld hare uitwerking niet gemist. Zij heeft mede bijgedragen tot het beteugelen van ruwheid en de neiging tot gewelddadigheid, welke zich lichtelijk kunnen voordoen, waar de vorming der spierkracht als volksideaal verheven wordt. De harmonie tussen geestelijke en lichamelijke ontwikkeling, welke onder het volk der Hellenen zo schoon tot uitdrukking kwam, werd den Joden onthouden. Doch zie: in die tweedeling, in die onafwendbare keuze, gaven zij hunne voorkeur aan het hoogwaardigere."

– Sigmund Freud, Oostenrijkse vader van de psychoanalyse. 1856 – 1939 n. Chr.​ 

Freud, S. (1939): Der Mann Moses und die monotheistische Religion. [Vanuit het Duits vertaald doro C. Nooij].

“Het Joodse Gemenebest zal der wereld ten voorbeeld strekken, niet enkel in de hernieuwde uitleg der eeuwenoude waarheden, maar evenzeer in de praktische toepassing der oude wetten, ten einde zovele maatschappelijke kwalen te genezen, die het leven der volkeren van Europa en Amerika thans drukken en verduisteren. Het vraagstuk van het eigendomsrecht; het probleem van den handel en het zakenverkeer; de bescherming van den arbeider; de zuiverheid van spijs en drank; de vereenvoudiging der rechtspraak; de beteugeling van woeker, van gesloten ringen en monopoliën; de democratische inrichting van bestuur; de beginselen der gelijke en rechtvaardige belastingheffing — al deze vraagstukken, en vele andere, zijn de laatste, bittere erfenis van het feodale bestel: in botsing geraakt met de nieuwe krachten der industriële ontwikkeling en meedogenloze wedijver. Het conflict tusschen kapitaal en arbeid, dat ernstige vormen dreigt aan te nemen; de verhouding tussen heerschende standen en de onderdrukten; het beginsel van onderwijs en gelijke kansen voor allen; de godsdienstige verdraagzaamheid jegens andersdenkenden — dit alles zijn, onder de westerse volkeren, niet meer dan leuzen geworden, klinkklare kreten zonder vaste betekenis. Doch in het herboren thuisland, bestuurd, geïnspireerd en geheiligd door de beginselen en de overgeleverde tradities des Joodse geestelijke levens, zullen deze idealen verwezenlijkt worden."

​– Moses Gaster, Roemeense rabbijn, geleerde en taalkundige. 1856 – 1939 n. Chr.

Browne, L.E. (2014): Early Judaism. Page 9. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Zolang er in het binnenste des harten een Joodse ziel levend is, en naar de randen des Oostens, naar Sion, een oog gericht blijft; (...) zolang voor onze ogen onze Geliefde Muur zal verschijnen en om de verwoesting onzes Tempels één oog nog betraand zal zijn; zolang de wateren van den Jordaan zijne oevers rijkelijk overspoelen, en met luide stem neervallen in de zee van Gennesaret; zolang op den tweesprong der oude wegen de poort in stukken gebroken ligt, en tussen de ruïnen van Jeruzalem nog een Sionsdochter weent; (...) zolang er liefde voor de natie klopt in het Joodse hart, mogen wij hopen dat de toorn van God zal omslaan in erbarmen voor ons... is onze hoop nog niet verloren, de aloude hoop om te wederkeren naar het land onzer vaderen, naar de stad, waar David legerde. Hoort, o mijne broeders, in de landen der verstrooiing, hoort den roep van een profeet uit onzen boezem: Eerst met den laatsten der Joden zal het einde onzes hoops gekomen zijn! Gaat heen, mijn volk, keert terug in vrede. Uw balsem is in Gilead, in Jeruzalem is uw geneesheer. Uw geneesheer is God, de wijsheid Zijns harten. Gaat heen, mijn volk, keert terug in vrede: de komende genezing is nabij..."

– Naftali Herz Imber, Galicische dichter in de Hebreeuwse taal. 1856 – 1909 n. Chr.

Herz Imber, N. (1878): Hatikvah. [Vanuit het Hebreeuws vertaald door C. Nooij].

"In geheel de diaspora verspreidt zich het wonderlijke bericht: dat er, in het Heilige Land, ware Joodse landbouwers zijn opgestaan — echte landbouwers, die met hun eigen handen ploegen, zaaien en oogsten. En zij zijn ware Joden: eerbare mannen, die, wanneer de avond daalt en zij van het veld terugkeren, niet ten prooi vallen aan ledigheid of overdaad, maar lezen, studeren, zich laven aan den geest. Joodse landbouwers, in een tijdperk van voltooide emancipatie! Wat een zeldzaam, ja haast ongelooflijk verschijnsel in de landen der verstrooiing! Is het dan te verwonderen dat sommigen onder de aanzienlijkste onzer broeders uit de verscheidene oorden der ballingschap hun schreden richten naar Palestina, om met eigene ogen dit wonder aan te schouwen? En wanneer zij zien al hetgeen de Palestijnse Joden met hunnen vlijt tot stand hebben gebracht, dan vervult zich hun gemoed met diepe liefde, voor het land hunner vaderen en voor hunne broeders, die, door hun gezond en eerbaar leven, den naam Israël verheerlijken in het aangezicht der volkeren."

– Asher Ginsberg / Achad Haäm, Oekraïens-Palestijnse grondlegger van het Cultureel Zionisme. 1856 – 1927 n. Chr.

Ha'am, A. (1891): An Open Letter to My Bretheren in the Spirit. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Groot was mijne vreugde bij het aanschouwen van Tel Aviv, Petach Tikwa en andere nederzettingen des lands. Men moet naar Palestina reizen om een waarachtig beeld te verkrijgen van de vaardigheid en vlijt des Joodse volks. Men moet met eigen ogen het wonderlijk bewerkte land aanschouwen: de schitterende tuinnederzettingen, de fraai aangelegde wijngaarden, de welverzorgde straten en de met zorg onderhouden wegen. Honderden Joden arbeiden onafgebroken aan de vruchtbaarmaking van den bodem en zij genieten het voorrecht hunnen arbeid met zegen bekroond te zien. Een ware bewondering grijpt het gemoed aan bij den aanblik der Russisch-Joodse meisjes, werkzaam op het veld: hun hoofd rechtop, trots en vrij. Deze grootse ommekeer danken zij aan de vrijheid en zelfbeschikking, die in dezen bodem geworteld zijn. De Hebreeuwsche taal wordt overal gesproken, gelijk het de roemrijke taal onzer voorouders, die wij, ach, te lang veronachtzaamd hebben, betaamt. En met welke bevalligheid, met welk een natuurlijk gemak, klinkt zij van de lippen!"
– Henry Morgenthau Sr., Duits-Amerikaanse ambassadeur in het Osmaanse Rijk. 1856 – 1946 n. Chr.

Die Kammerwahlen. In: Die Welt. 18. 21 (22.5.1914). [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Wij zijn wedergekeerd naar het land onzer vaderen om, in onzen natuurlijken bodem, waaraan wij eertijds ontworteld werden, opnieuw geplant te worden. Opdat onze wortelen zich diep mogen boren in de levenschenkende substantie der aarde en onze takken zich uitstrekken tot in de onderhoudende en scheppende lucht en het zonlicht onzes herwonnene thuislands. (...) Nu wij opnieuw onze plaats zoeken onder de wegen der levende volkeren der aarde, dient het ons gewis te zijn dat wij het rechte pad inslaan. Wij moeten een nieuw volk smeden, vervuld van menslijke geest, welks houding jegens andere natiën gegrondvest is op het bewustzijn der broederschap, en welks verhouding tot de natuur, en al wat daarin leeft, bezield wordt door edele neigingen tot scheppende vreugde."

– Aaron David Gordon, Oekraïens-Palestijnse grondlegger van het Arbeiderszionisme. 1856 – 1922 n. Chr.

Dolgin, N. (2005): Eco-Zionism?. Are We Abusing the Land?. In: Ameinu. April 20 2005. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Het zionisme zal de politieke en economische verhoudingen in het land onzer vaderen herscheppen, zodanig dat zij onzer volksgenootschap een gelukkig leven waarborgen zullen. Het zionisme zal de Hebreeuwse cultuur weder tot vollen bloei brengen. Het zionisme zal, ten langen leste, den weg effenen voor de oprichting eens Synedrions. (...) Wij, kinderen Israëls, hebben niet eeuwen van storm en drang doorworsteld, om thans, bij het aanschijn van tijdelijke moeilijkheden, te capituleren. Een volk met ons trotse verleden, met zulke verhevene traditiën, zal nimmer zijne idealen, zijne doeleinden en zijnen hoop verzaken. (...) Neen, wij (...) zijn geen verweekt of verwezen ras, wij zijn, ook thans, in staat is ons eigen lot te hersmeden naar den maatstaf van ons glorierijk verleden. (...) En wanneer deze nationale wedergeboorte haar voltooiing nadert, zullen wij wéér het Volk des Boeks zijn, en wéér den Joodsen leer — dat niet macht, niet geweld, maar goddelijken geest alle ware heerschappij verleent — overbrengen aan de volkeren der aarde."

– Clarence Isaac de Sola, Canadese aannemer en diplomaat. 1858 – 1920 n. Chr.

Rede des Präsidenten der kanadischen Federation Herrn Clarence I. de Sola. In: Die Welt. Vol. 18 (20/02/1914) Issue 8, page 198. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“De hoop, welke door vele Joden, ongeacht politieke overtuiging, en eveneens door ontelbare niet-Joden aan het bestaan eens Joodse thuislands verbonden werd, is geworteld in de diepe overtuiging, dat de nieuwe mogelijkheden tot ontwikkeling waarden voortbrengen zullen, welke niet slechts den Jood ten zegen zijn zullen, maar de gehele mensheid ten goede komen."

– Alois Pick, Boheemse internist. 1859 – 1945 n. Chr.

[Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Wij zijn een volk, één volk. Wij hebben, waar wij ook verkeerden, te goeder trouw getracht op te gaan in de ons omringende volksgemeenschap, slechts vasthoudende aan het geloof onzer vaderen. Doch men stond het ons niet toe. Tevergeefs waren wij trouwe, ja, in sommige landen zelfs overdreven vurige vaderlanders. Tevergeefs offerden wij goed en bloed gelijk onze medeburgers. Tevergeefs werkten wij aan de glorie onzer verschillende vaderlanden op het gebied van kunsten en wetenschappen, trachtten wij hun rijkdom te verhogen in handel en verkeer. En toch, in alle landen, waar wij reeds sinds eeuwen onze woningen hebben, schreeuwt men ons uit voor vreemdelingen, dikwijls door lieden wier voorvaderen dat land nog niet betraden hadden, toen de onze er reeds geknecht en verdrukt werden. (...) Ach, indien men ons slechts met rust liet! Doch ik geloof niet, dat men ons ooit met rust zal laten. Onderdrukking en vervolging vernietigen ons niet. Geen volk op aarde heeft méér leed en strijd doorstaan dan wij. De Jodenslachtingen brachten slechts de zwakken tot afvalligheid, doch de sterke Joden keren telkens weder tot hunnen stam, wanneer de vervolging uitbreekt. (...) De Joden zullen als waardige vrienden scheiden, en zij die later terugkeren mochten, zullen, naar ik hoop, in beschaafde landen even welwillend ontvangen en behandeld worden als andere inwoners van vreemde staten. (...) Daarom verwacht ik een geslacht dat als een wonder uit de aarde zal verrijzen. De Makkabeeën zullen weder opstaan. En nog eenmaal zegge men het woord waarmee alles aanving: De Joden, die willen, zullen hun staat hebben. Wij zullen, ten langen leste, als vrije mensen op eigen bodem leven, en in eigen land rusten mogen in den dood. De wereld zal door onze vrijheid mede bevrijd worden, door onze rijkdom verrijkt, en door onze grootheid vergroot. Wat wij dáarginds, voor onze eigene glorie beproeven, zal machtig medewerken aan het heil aller mensen."
– Theodor Herzl, Oostenrijkse grondlegger van het Moderne Zionisme. 1860 – 1904 n. Chr.

Herzl, T. (1896): Der Judenstaat. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Ook de Jodenheid zelve heeft hare persoonlijkheid voelbaar gemaakt onder alle volkeren der aarde, door haren onafhankelijken geestesarbeid, door hare letteren, door den levendigen ernst harer veerkracht en standvastigheid, en door de eigenaardige gelaatstrekken die haar door de eeuwen heen hebben gekenmerkt. (...) Wij,het nog immer levende volk Israël, volgen den draad, die zich onafgebroken uitstrekt van de dagen van Hammoerabi en Abraham tot in deze ure. (...) Wij zien tevens hoe de volkeren der wereld, in de wisselgang der eeuwen, schatten onzes geestelijke erfgoeds ontleenden en toevoegden aan de hunne, zonder dat de bron opdroogde. (...) Het Joodse volk gaat zijnen eigen weg: soms aantrekkend, soms afstotend, maar immer voortgaand, en slaat, te midden van de wirwar der wereldwegen, zijnen unieken en heiligen weg in."

– Simon Dubnow, Witrussische historicus en grondlegger van het Joods Autonomisme. 1860 – 1941 n. Chr.

Dubnow, S. (1893): Jewish History. Page 253-324, 264. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Wij geloven niet, dat onze voorvaderen honderden jaren standgehouden hebben, opdat wij zouden opgaan in de volken rondom ons. Wij geloven dat de Almachtige ons een geestkracht en volharding verleend heeft, opdat wij deze zouden aanwenden ten nutte Zijner schepping en ter bereiding Zijns Koninkrijks op aarde. (...) Het zionisme wil den Jood de mogelijkheid schenken om als Jood te leven, en aldus de eeuwige waarheden des Jodendom met uitzicht op vruchtbare uitwerking aan de wereld te leren. (...) Doch dit kan slechts geschieden in Palestina, in het land waarin wij ooit leefden, dat door onzen arbeid wederom een verhevene plaats onder de volkeren verkrijgen kan. (...) Gelijk de Joden eertijds het geloof westwaarts brachten, zo willen zij thans de wetenschap oostwaarts wederbrengen. (...) Het recht op volledige vrijheid, de mogelijkheid om onzen godsdienst naar voorschrift te beleven en onzen edeleren aard in Joodsen geest te vormen — dat is het, wat het zionisme zoekt. En reeds heeft het groots verricht. Want het is gebouwd op een gemeenschappelijken grond, waarop Joden schouder aan schouder, arm in arm, verenigd staan kunnen."

– Richard Gottheil, Engelse geleerde. 1862 – 1936 n. Chr.​ 

Professor Dr. Richard Gottheil über den Zionismus. In: Die Welt 3. Nr. 13 (31.3.1899). Seite 6. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Het volgende doel is klaarblijkelijk de overplanting van talrijke lijdenden, die onder den drievoudigen gesel van het absolutisme, kapitalisme en antisemitisme zuchten als nimmer een ander volk onder den hemel gezucht heeft, naar gebieden van gezonderen staatsvorm en gezondere maatschappelijke orde. Zulk een streven behoeft geen discussie meer, doch slechts een daadkrachtige organisatie; het is geen plicht des Jodendoms alleen, maar der gehele mensheid. (...) Indien (...) de beschikbare middelen aan mensen en kapitaal doelmatig tot vruchtbare gronden geleid worden onder waarborgen des rechts en der vrijheid, twijfel ik niet aan den voorspoed der onderneming. Dan zal het zionisme als pionier ener sociale genezing den oud-Israëlitischen hoop tot vervulling brengen: dat uit Davids geslacht de Messias zal opstaan om het Koninkrijk Gods op aarde te verwezenlijken. Met één enkel woord gezegd: ik ben zionist, omdat en voorzover ik vroom socialist ben."

– Franz Oppenheimer, Duits-Amerikaanse socioloog. 1864 – 1943 n. Chr.

Oppenheimer, F. (1903): Einschränkung der jüdischen Einwanderung in Amerika. In: Die Welt. 7. Nr. 10 (6.3.1903). [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Werpt den banier en vlag op naar Sion, de vlag van Judea's kamp. Per voertuig of te voet, wordt gij een eenheid. Tezamen zullen wij terugkeren, naar het land onzer vaderen, naar ons geliefde land, de wieg onzer jeugd. Keert terug, keert terug uit den verre, naar het land der vaderen. Vlucht, vlucht uit de diepten, met de hulp van de bewoner der hemelen. Dan zal het volk zijn gelijk wij zijn geweest, van Hem komt de rondas en beukelaar. Toen werd onze mond vervuld met lachen, en onze tong met gejuich. Moge de geest van Joab ons bekleden, de bezieling van heldhaftige rechtvaardigheid. Voor ons volk, voor ons land, weest sterk en versterkt eenander. Laat toch geen zwakte ons overvallen – voor het aangezicht van het zwaard des vredes. We zullen nemen wat ons toebehoort, we zullen den banier en vlag naar Sion opwerpen!"
– Noach Rosenblum, Moldavische dichter, journalist en vertaler. 1864 – 1917? n. Chr.

Rosenblum, N.: שאו ציונה נס ודגל. [Vanuit het Hebreeuws vertaald door C. Nooij

"Joden over de ganse wereld zijn verbonden door den onzichtbaren band eens gemeenschappelijke oorsprongs, ener gedeelde historie. Zij vormen zodoende een nationale eenheid. (...) De ervaring heeft geleerd dat de burgerlijke emancipatie niet volstaat om de maatschappelijke en culturele toekomst des Joodse volks te waarborgen. Derhalve ligt de eindoplossing des Joodse vraagstuks in de stichting eens Joodse Staats. Alleen een eigen staat kan het Joodse volk vertegenwoordigen binnen den kring des volkerenrechts en een veilige toevlucht bieden aan hen die elders niet leven willen, of niet leven kúnnen. Deze staat behoort op wettige wijze opgericht te zijn en moet zich bevinden in het Land Israël, geheiligd door de Joodse geschiedenis."

– Max Bodenheimer, Duits-Palestijnse oprichter van het Joods Nationaal Fonds. 1865 – 1940 n. Chr.

Friedman, I. (1997): Germany, Turkey, and Zionism 1897-1918. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het zionisme is geen louter politiek streven van seculiere Joden, doch een werktuig in de hand Gods, tot verwerkelijking Zijns goddelijken raadsbesluits. Want Hij, die aan Abraham, Izaäk en Jakob het Land beloofde, roept thans hun nakomelingen, de Joden, tot terugkeer op. Hij wil dat de Kinderen Israëls huiswaarts keren, om een soevereinen Joodsen Staat te stichten waarin zij leven zullen naar de wetten der Thora en Halacha en de mitswot des Lands Israël, die alleen dáár, in het Land Israël, ten volle nageleefd kunnen worden, zullen onderhouden. Zodoende geldt het bewerken en bebouwen des Lands Israël als religieus gebod en is steun voor het zionisme niets minder dan een goddelijke gehoorzaamheid aan den wil Gods."

– Abraham Isaac Kook, Lets-Palestijnse opperrabbijn en grondlegger van het Religieus Zionisme. 1865 – 1935 n. Chr.

Fishman, T. & Samson, D. (1991): Torat Eretz Yisrael. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“De oprichting der Zionistische Federatie van Australië markeert een nieuw tijdperk in het leven der Jodenheid binnen ons Gemenebest. Voor het eerst worden de Joden aller staten verenigd ten behoeve ener gemeenschappelijke doelstelling. Wij hebben ons geschaard aan de zijde onzer mede-Joden, verspreid over de ganse aarde, ter opbouw van het Joodse thuisland. De grootmachten hebben het zionistische program goedgekeurd en hunnen welwillenden steun toegezegd. Het Britse Rijk heeft het Mandaat over Palestina aanvaard, en daarmede de Joden der wereld opgeroepen gebruik te maken van deze unieke gelegenheid om Sion in zijne heerlijkheid te doen herleven. Wij, Joden van Australië, dragen een dubbele verantwoordelijkheid: als Joden en als Britse staatsburgers zijn wij geroepen bij te dragen aan den wederopbouw des Lands Israël en de herleving des culturele en geestelijke middelpunts des Jodendoms."

– John Monash, Australische burgerlijk ingenieur en generaal. 1865 – 1931 n. Chr.

J. T. A. Mall Service (1928): Sir John Monash Heads the Australian Zionist Federation. September 9, 1928. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Een verenigd pad ontsluiten voor alle Joden, die tot uitwijking worden gedwongen — voor de armen, voortgestuwd door den dwingenden nood des levens; voor de verfijnden, die door hoon en smaad worden gekweld; en voor de oude, vrome romantici, die met tranen den ondergang van Israël en de verwoesting des Tempels betreuren. Een doelstelling des verstands schenken aan allen, die den pijn der ballingschap in hun binnenste gevoelen, en hun eenzaam protest verheffen tot een algemene morele tegenstand, gericht op den wederopbouw des Joodse levens — dát is het streven van het zionisme, een beweging die als vanzelf geboren werd uit het lijden der Joden, hetwelk geen stand der Jodenheid onberoerd liet. Het zionisme is een wezenlijk verschijnsel in den boezem van het Joodse bestaan. Het wortelt in den maatschappelijken en stoffelijken toestand des volks, in zijn zedelijk verzet, in zijn idealistisch verlangen om aan het bestaan, dat zo dikwijls vernedering en leegte betekende, een hogeren zin en inhoud te schenken. En het wordt gedragen door de scheppende en daadkrachtige levenskrachten des Jodendoms."

– Nachman Syrkin, Witrussische grondlegger van het Arbeiderszionisme. 1868 – 1924 n. Chr.

Syrkin, N. (1898): The Jewish Problem and the Socialist Jewish State. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Hoe zou Israël ooit zijn thuisland Palestina vergeten kunnen, dat het, ten tijde der verstrooiing, met een heiligen eed bezwoer nooit te vergeten, en waarheen al zijne gebeden, sedert eeuwen, met smartelijk verlangen gericht zijn? (…) Een Jood (...) die, uit onbegrepen vaderlandsliefde, weigert deel te nemen aan den arbeid tot wedergeboorte van Palestina, verraadt het religieuze Jodendom zelve. Want de Schrift en de Talmoed stemmen te dezen overeen: dat buiten Palestina een volkomen Joods leven niet mogelijk is. De Joden moeten Palestina erkennen als hun natuurlijk thuis; en al mochten zij hunne afkomst vergeten, hunne gastlanden zullen hun die immer weder voorhouden. (…) Dit kleine land is het erfdeel dezes volks, waarin het zich gevormd, zich gemanifesteerd, gestreden en geregeerd, genoten en geleden, gedacht en gebeden heeft."

– Samuel Colombo, Italiaanse rabbijn en geleerde. 1868 – 1923 n. Chr.

Die Welt (1914): Zentralorgan der Zionistischen Bewegung, Vol. 18 (01/05/1914) Issue 18, page 440. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Niemand dan Israël zelve is bekwaam dit land te verlossen. De kinderen Ismaëls bezitten immers onmetelijke uitgestrektheden. (…) Zij heersen over reusachtige landstreken, en hunne toegangspoorten reiken tot aan de Middellandse Zee, die havenplaatsen biedt van groter geschiktheid dan de aan baaien arme en aan klippen rijke kust van Palestina. Hunne handen reiken ook tot de Rode Zee en tot de Indische Zee. Doch Palestina, dit kleine stuk aarde, dat nauwelijks de uitgestrektheid van Neder-Oostenrijk bereikt, is hun geenszins tot levensnood. En tenzij zij door lasteraars worden opgehitst, schouwen zij dit land ook niet aan als onmisbaar erfdeel. (...) Maar de Joden zijn met het land hunner vaderen verbonden sedert den beginne. Het is hun land, hun wortelgrond, en daar tweeduizend jaren van ballingschap en verstrooiing de draden niet konden breken, waarmede volk en land van oudsher vervlochten zijn, zal Palestina eeuwig het land en de erfgrond der Joden blijven, tot in der eeuwen eeuwigheid. Amen.”

– Siegmund Salzmann / Felix Salten, Hongaarse auteur. 1869 – 1945 n. Chr. 

Wiener Morgenzeitung. Heft 2097 (21.12.1924). Seite 2. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Ik beken oprecht dat ik als Jood, als pacifist, als sociaaldemocraat, geen ander gevoel dan dat der innigste sympathie in mij gewaarworden kan jegens deze poging tot de herleving des Joodse volks; en ik houd het ervoor, dat iedere Jood, die zich tot dezen arbeid niet met eerbied en vastberadenheid verhoudt, ja, die zich er onverschillig of zelfs vijandig tegen keert, zich medeschuldig maakt aan de voortduring ener dwaalgeschiedenis, die reeds veel te lang zijn volk ten laste valt."

– Oskar Cohn, Silezisch lid van de Duitse Rijksdag en Pruisische Landdag (SPD). 1869 – 1934 n. Chr.

Jüdisches Volksblatt 3 (25/11/1921). Seite 69. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Die duistere, loden wolk, die uw gemoed verzwakte en uwen geest ontmoedigde, wordt weldra verdreven door de heldere zon van Erets-Jisroël. Eerst sedert ik mijn voet op dezen heiligen bodem heb gezet en mijn ziel zekerheid omtrent de toekomst gevoelt, besef ik ten volle hoezeer het juk der goloeth mij heeft bezwaard. (…) Erets-Jisroël is onze voornaamste zorg, het middelpunt aller dingen. (...) Volk en land zijn samengekomen in een ontmoeting zo heftig en onstuimig als ware zij het resultaat der edelste chemische verwantschap. (…) In Erets-Jisroël zal het gehele Jodendom zijne verlossing vinden. (...) De Joodse vreugde, de Joodse zonnigheid zullen daar weder opbloeien. Want neerslachtigheid spruit uit zwakte voort, doch gelukzaligheid wortelt in kracht. En sterk zullen wij worden, en ons leven zal één lofzang des levens zijn. Hoeveel kracht zal thans in ons neerdalen! Kracht, die vroeger verspild werd aan het oprichten der gettomuren. (...) Thans zal zij worden aangewend tot het bouwen van nieuwe Tel Avivs, het planten van sinaasappelgaarden, het stichten van Joodse industrieën en het oprichten van Joodse universiteiten."

– Solomon “Yehoash” Bloomgarden, Litouws-Amerikaanse dichter in het Jiddisch. 1870 – 1927 n. Chr.

Bloomgarden, Y. (1914): The Feet of the Messenger. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Welsprekende getuigen van den kamp en de volharding en het idealisme der kolonisten, die èn de woestijn herscheppen in bewoonbaren grond èn zichzelf al worstelende tot kundige boeren vormen. Het is een gemeenplaats in den gerechtvaardigden Nederlandsen nationalen trots, dat het lage land aan de zee eens ontwoekerd is aan de baren. Ginds wordt het land thans ontwoekerd aan eeuwenlange verwoesting, verwaarlozing, verstening, verarming, uitputting, ondergang. Hier te lande zijn waterbouwkundigen gegroeid. Ginds groeien landbouwers uit het volk van het Boek en van den handel. In een andere terminologie zou ik moeten schrijven: uit den sjacher komen zelfbewuste arbeiders, kloeke boeren en boerinnen. Wie het wist, gelooft het nauwelijks; en wie het ziet, wrijft zich de ogen uit, als uit een langen diepen slaap ontwakend. En moet dan gewennen aan het gezicht. En kan het eerst langzaam begrijpen en beleven, hoe de stad van Joden stedebouwers en de grond hen tot boeren maakt. Uit aller heren landen zijn ze aangekomen. Mensen van allerlei slag en beroep vinden we hier als ontginners, als planters. (...) O, die Hebreeuwse kinderen! Overal. En in de kolonies in het bijzonder. Veel kinderen. Mooie kinderen. Kinderen of kleinkinderen van in Oost-Europese ghetto's geborenen, hier spelend in het vrije levenslicht van het nieuwe land. Alles Hebreeuws ook hier. En het is een bijzondere lust, de Hebreeuwse conversatie dier kinderen te beluisteren. Dat moet vooral de twijfelaar doen, die nog niet gelooft, dat het Hebreeuws springlevend is. Ik geloof me niets te verbeelden, wanneer ik uit den mond der kinderen in de scholen, op straat en in de velden, een ander Hebreeuws verneem, dan uit den mond der ouders. Bij dezen is het aangeleerd. Bij het nieuwe geslacht van Palestijnsen bodem is het natuur. Taalfouten niet zuinig. Heerlijke grammatische zonden! En intussen groeit en bloeit uit hunnen mond de oude nieuwe taal. Zij zijn de makers."
– Simon Philip de Vries, Nederlandse rabbijn en hebraïcus. 1870 – 1944 n. Chr.

Vries, S.P. (1932): Joodsch-Palestina. P.67-68.

"Ver, ja, ver over Polens grenzen moet het heilig chassidisch woord gedragen worden, ja zelfs tot voorbij de verste einden des Joodse volks. En dit woord, vervuld van innerlijke kracht en bezielde heiligheid, moet allen oproepen en hen doen ontwaken tot ware liefde, tot ware gerechtigheid en tot de waarachtige aanvaarding der 'heerschappij des hemels'.

– Hillel Zeitlin, Witrussische schrijver in het Jiddisch. 1871 – 1942 n. Chr.

Zeitlin, H. (1916): Der Jude. Aufgaben der polnischen Juden. Seite 93. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"De eeuwenoude ondankbaarheid der heersers en der gemenebesten is spreekwoordelijk geworden. Doch bovenal is het Israël – het volk dat den volkeren zo menig goed van eeuwigdurende waarde heeft geschonken – dat nimmer dankbaarheid verwerft."

– Joseph Hertz, Hongaars-Amerikaanse opperrabbijn van het Verenigd Koninkrijk. 1872 – 1950 n. Chr.

Hertz, J.H. (1929): The Pentateuch and Haftorahs. Page 20. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Zeeziek werd ik uit de roeiboot gesleept... dat was mijn aankomst in het land mijner vaderen. (...) De bomen zijn overladen met heerlijke vruchten; oranjegeel en groen beheerst alle andere kleuren. Dicht in de buurt glanst de zee en in de verte ziet men de bergen van Judea en Galilea. Lange rijen van kamelen, steeds één achter de andere gebonden, dragen de waren van de naburige dorpen naar de markten. (...) Al uit de verte ziet men de hoge eucalyptusbomen, Sadjar el Jahoed (de Joodse bomen), zoals de Arabieren ze noemen aangezien ze voor het eerst door de Joden hierheen zijn gebracht. Er zijn daar mooie uitgestrekte akkers en tuinen waarop Joodse knapen aan het werk zijn. (...) Zoals het water het Joodse land steeds weer nieuw leven schenkt zo verleent het Joodse gemoed het Joodse volk steeds weer nieuw leven en energie en maakt het in staat tot een steeds vernieuwde productiviteit. Het volk heeft nog zijn innerlijke kracht en het begint weer op te leven net als zijn land."

– Jacobus Henricus Kann, Nederlandse bankier. 1872 – 1944 n. Chr.​ 

Kann, J.H. (1908): Erets Israël, het joodsche land - Pagina 56.

​“Hoe dieper ik den arbeid onzer chaloetziem beschouw, die de heilige taak des opbouws onzes thuislands op zich genomen hebben, des te sterker ontwaakt in mij het bewustzijn, dat – indien er in onzen tijd een beweging zij, welke den stempel der waarheid en der heiligheid draagt, een beweging welke in den hoogsten zin des woords ethisch is – het dan de arbeid onzer jeugd is, der chaloetziem in Erets-Israël. Waren zij er niet, dan ware onze schande openbaar, onbekwaam zouden wij voor Gods aanschijn en voor de volken staan, en met gebogen hoofd zouden wij de aarde moeten verlaten. Waarlijk, er zijn onder ons vele helden des woords, die groots prediken en veel verlangen van anderen, om door arbeid en ontbering de wereld te herscheppen. Doch slechts onze chaloetziem in Erets-Israël verwezenlijken deze woorden door hunner handen werk, in het bewustzijn dat zij allereerst hunne ziel zuiveren en verheffen moeten. Zij alleen vonden den moed om den doornenweg des ‘volledige terugkeers’ te betreden, den enigen weg, die leiden zal tot verlossing en wedergeboorte."

​– Chaïm Bialik, Oekraïense dichter in het Hebreeuw. 1873 – 1934 n. Chr.

Jüdische Rundschau Vol. 29 (22/02/1924). XXIX (1924) Heft 15 (22.2.1924). [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"In den voortijd was het dit kleine landje dat het vaandel hief der geestelijke opstand tegen den heerszucht en den onderdrukking, die rondom woedden. (...) Indien thans de wetten der volkeren zich voornamelijk richten op de beteugeling der monarchale willekeur, dan geschiedt dit door den geest van het oude reglement onzer natie, hetwelk wij der wereld ten erfdeel gaven. (...) Want onze natie schonk den volkeren der aarde den geestelijken roep, die den grondslag zou leggen der menselijke samenleving. (...) En nadat wij gestreden hebben in de grote geestelijke oorlogen der mensheid, nadat wij onze kracht en onzen bloed gegeven hebben voor andermans verlossing, hebben wij het heilig recht verworven om te streven naar onze eigene nationale zelfverwerkelijking, en om onze bijdrage aan den geestelijken schat der volkeren voort te brengen als een vrije en gelijkwaardige natie."

– Chaïm Weizmann, Witrussisch-Israëlische president van Israël. 1874 – 1952 n. Chr.

Speech by President Chaim Weizmann Opening Sitting -- 14 February 1949. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het zionistisch ideaal greep mijn ziel aan met zijne verheven gestalte. Wat mij diep ontroerde in dezen Joden, en wat ik wenste in mijzelve te bewonderen, was hunnen onverzettelijken trouw aan den voorouderlijken erfgrond, een trouw die tweeduizend jaren der verstrooiing getrotseerd had; en ik werd aangegrepen door het visioen des hernieuwden uittochts, die hen, verspreid over de landen der ballingschap, weder vergaderen zou tot een herstelde eenheid."

– Edmond Flegenheimer, Franse auteur. 1874 – 1963 n. Chr.

Schwarz, L.W. (1943): Memoirs of My People Through a Thousand Years. Page 564. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Sion zal de wereld verlossen van den smaad des antisemitischen haats. Indien de burgers des herboren staats, vrij van tegendruk en belemmering, hunne zedelijke krachten ten volle ontplooien kunnen, zullen zij een staatsbestel grondvesten dat ten voorbeeld strekken zal. Gelijk zij eertijds, duizenden jaren geleden, door hunne verkondiging des geloofs in den énen, onzienlijken God den ondergang der zedelijke wereld wederhielden, zo zal het hun weder vergund zijn om, uit een veilige haven, midden in een tijdperk van vergetelheid en geestelijk verval, zó schrijnend als nimmer tevoren, de ontredderde mensheid tot hunnen God terug te leiden."

– Artur Landsberger, Pruisische/Duitse romanauteur. 1876 – 1933 n. Chr.

[Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“In schrille tegenstelling tot de arme dorpen der Arabieren, waar men lemen hutten aantreft, verrijzen de Joodse nederzettingen met hunne brede straten, hunne huizen van gehouwen steen en daken met rode pannen, als ware oasen der beschaving. Zij, de Joodse kolonisten, hebben groten vooruitgang gebracht in den Palestijnsen landbouw. Vooral in de beplanting en den boomgaardarbeid hebben zij zich onderscheiden: sinaasappels, amandelen en olijven worden door hunne handen geplant. (...) De Joden waren de eersten die plantages aanlegden en die waterputten boorden in dorre streken. De eersten die den sinaasappelteelt tot zulke hoogte verhieven. In hunne dorpen leeft een vroom bewustzijn en geestelijke kracht; sterker nog dan in de steden laat zich hier het nieuwe Joodse zelfbesef gelden. Het Hebreeuws wint ginds terrein als taal des dagelijkse levens. Op de straten verneemt men kinderen die slechts in dezen tongval spreken; vanuit de nederzettingen baant de taal zich haren weg naar de steden, in welke zij reeds een gewichtigen plaats bekleedt."

– Arthur Ruppin, Duits-Palestijnse medeoprichter van Tel Aviv. 1876 – 1943 n. Chr.

Ruppin, A. (1908): Address to the Jewish Colonization Society of Vienna. February 7, 1908. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Uit de hechte verbondenheid van het Jodendom met Palestina put het zionisme den adem om ook het zwaarste werk te verdragen. Daaruit vloeit de vaste zekerheid voort, dat men de glorie onzer vaderen in de oudheid op nieuwe grondslagen herleven doen kan. De sterke wil om in het land der vaderen te arbeiden, en hier een groot werk tot stand te brengen, dat, gelijk alle waarlijk productieve werkzaamheden, de ganse mensheid ten goede komt: dát is de ware rechtvaardiging van Israëls aanspraak op Palestina. Want door de omwentelingen der eeuwen hebben de Joden nagenoeg alle banden met het bewerken des bodems verloren: een der fundamenteelste menselijke beroepen. De hernieuwing van dezen band ware op zichzelf reeds een belonende verdienste. En slechts de terugkeer tot den bodem, het hernieuwd bebouwen des lands, zal de oude Joodse cultuurnatie, die, ondanks ballingschap en verstrooiing, nog steeds een rijk en nuttig mensenmateriaal vormt, opnieuw tot kracht brengen kunnen."

​– Max Cohen-Reuß, Westfaalse/Duitse journalist en sociaaldemocratische politicus. 1876 – 1963 n. Chr.

Das jüdische Echo 5. Nr. 18. Seite 203. 3.5.1918. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“De ware zin van het Joods nationalisme bestaat in het vurig verlangen naar de wederopstanding der nationale grootheid des Joodse volks, op den bodem des hem erfelijk toekomenden lands. En juist deze opgave is het, waaraan het zionisme zich dienstbaar gesteld heeft. (...) Gevoed door den hoop, dat het herborene Joodse volk op den ouden bodem zijner vaderen wederom alle kentekenen ener volwaardige natie dragen zal: een eigen land, een eigen cultuur, wetgevende soevereiniteit, zelfbepaling op alle levensvlakken, een eigen schoolwezen en een eigen bestuur, met andere woorden: ware autonomie en autarchie. En daarbij een volk in Palestina, doorademd van een natuurlijk, onverdeeld en van den eigen bodem opbloeiend nationaal bewustzijn."

– Ignaz Zollschan, Oostenrijkse anthropoloog. 1877 – 1944 n. Chr.

Allgemeine Zeitung des Judenthums 83 (1919) Heft 48 (28.11.1919). [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Lang vóór de opkomst van Hitler maakte ik de zaak van het zionisme tot de mijne, daar ik daarin een middel zag om een ouden, groven misstap recht te zetten. (...) Het Joodse volk heeft zich, eeuwenlang, eenzaam en verlaten bevonden in den smartelijken staat van slachtofferschap en vervolging, ontdaan van alle rechten en waarborgen, welke zelfs den geringste volken worden toegekend. (...) Doch het zionisme reikt de middelen aan om deze ongerechtigheid teniet te doen. Door terug te keren naar het land, waarmee hun wezen door hechte historische banden verknocht is, trachten de Joden hunnen vernederden pariastaat onder de volkeren op te heffen. En kan aan dezen hunnen roep tot recht gedaan worden zonder de rechten des anderen te schenden? Ik zeg: ja. Want een der wonderbaarlijkste trekken in den Joodsen wederopbouw van Palestina is juist deze: dat de komst der Joodse pioniers geen verdrijving, geen verarming, doch veeleer den verbluffenden groei en de toename der welvaart van de plaatselijke Arabieren met zich bracht."

– Albert Einstein, Württembergse/Duitse natuurkundige. 1879 – 1955 n. Chr.

Morris, B. (2005): Einstein's other theory. In: The Guardian. Wed 16 Feb 2005 01.08 CET. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"De Joden zijn een volk en zij verlangen als volk behandeld te worden. (...) De overgrote meerderheid der Joden gevoelt zich waarlijk volks. De jonge en middelste geslachten beamen met kracht hun volksdom, en nimmer is het den Oost-Joden in den zin gekomen dit te loochenen, ook al gelukte het hun niet overal om het in politiek handelen tot uitdrukking te brengen. (...) In een tijdsgewricht, waarin alle volken voor hunne rechten opstaan, dienen ook de Joden dit te doen. Niet langer mogen zij hun vertrouwen stellen op vreemde gunst of hunnen hoop bouwen op uitheemse gratie, noch hun heil zoeken in het zich verschuilen. Zulks is een dwalend begin en strekt slechts tot aanmoediging der tegenstanders. Alleen door het als volk op te eisen zullen de Joden hun recht verkrijgen."

– Robert Stricker, Moravische/Oostenrijkse politicus (Joods-Nationale Partij). 1879 – 1944 n. Chr.

Wiener Morgenzeitung. Heft 1277 (20.8.1922). Seite 2. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Geleidelijk ontkiemt in Palestina een vrije sociale gemeenschap. Krachten, tot dusverre ongekend, worden vrijgemaakt. Een star ijsdek van haat, zelfverachting, vervalste levensvormen en onware cultuurwaarderingen begint te smelten. Met eerbied slaan wij gade, hoe de oertaal des volks zich reeds verweeft in het gebrabbel des zuigelings, om aldus de gestalten van zijn gehele bewustzijn te gaan beheersen. (…) Wellicht vindt de Jood in Palestina – ja, te dezen lande zelve – een spoor van innerlijke kracht, die, gelijk de aanraking van Moeder Aarde op den reus Antaios, een geheimzinnige bezieling schenkt. En deze krachten zijn van wezenlijk belang, opdat zijn eigen leven verankerd zij in stevigheid en vruchtdragende kracht."
– Ernst Müller, Oostenrijkse anthroposoof. 1880 – 1954 n. Chr.

Emunah (1912): Heimkehr: Essays juedischer Denker. Seite 1. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“In het land zijner vaderen dient het Joodse volk, als drager der Europese cultuur, zich een vrije woonstede en een gezegende toekomst op te bouwen. Een oudnieuw volk dient in Palestina op te rijzen, dat, in heilig verbond met alle vrije natiën der aarde, den weg zal effenen voor een vernieuwde mensheid. En waarlijk, er is slechts één pad dat tot dit verheven doel voert: de Jodenstaat."

– Sergei Natanovich Bernstein, Oekraïense wiskundige. 1880 – 1968 n. Chr.

Bernstein, S. (1919): Der Zionismus, sein Wesen und seine Organisation. Seite 100. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Eeuwenlang hebben de Joodse massa’s blindelings getracht den weg terug te vinden naar de natuur, naar den bodem. En thans, eindelijk, hebben wij dezen weg gevonden. Het zionisme is die weg. Het zionisme is de logische en natuurlijke vrucht der economische omwenteling, die in de voorbije eeuw het Joodse leven doortrokken heeft. Zelfs in de galoeth trachtte ons volk zich te wenden tot 'natuurgetrouwere' en productievere beroepen, doch deze grote ommekeer kon, onder de vijandige lucht des ballingschaps, nimmer tot vollen wasdom geraken. Het zionisme alleen is de beweging, die orde, zin en tucht in het Joodse leven brengen kan. Het is het enige antwoord op de economische en historische roeping des Joodse volks."

– Ber Borochov, Oekraïense student van het Jiddisch en grondlegger van het Marxistische Zionisme. 1881 – 1917 n. Chr.

Borochov, B.D. (1917): The Economic Development of the Jewish People. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Dat de Joden hun ras minstens even zuiver hebben bewaard als de meerderheid der Europese natiën, dat het lot der voorvaderen, door natuurlijke vererving en eeuwenlange uitzuivering, den aard des nageslachts bepaald heeft en de Joden tot een hechte natuurgemeenschap heeft gesmeed, behoeft nauwelijks betwijfeld te worden. Doch niet slechts het bloed verbindt hen; ook de overgeleverde schatten hunner cultuur hebben als een krachtig snoer den Joodsen stam saamgebonden. Zij hadden hunnen eigen tongval, hunne eigen sterke levensbeschouwing, hunne eigen zeden, die hen reeds naar buiten toe onderscheiden van de volkeren, in wier midden zij verstrooid leefden. Aan het lot dier volkeren namen zij, buiten hun economisch, sociaal en politiek bestaan, slechts ten dele deel. Zij dreven wel handel met hen, doch zij leefden niet met hen; hunne lotsbestemming was een andere, hunne historie een eigen, en derhalve ook hunne cultuur wezenlijk verschillend."

– Otto Bauer, minister BuZa van Duits-Oostenrijk (SDAP). 1881 – 1938 n. Chr.

Hilferding, R. (1907): Marx-studien. Seite 368. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Het was in Palestina, dat de Joden als volk leefden en de hoogste vruchten huns geestelijken genies voortbrachten. Palestina bleef, door alle eeuwen der ballingschap heen, een levenskrachtig bestanddeel in het nationale bewustzijn des Joodse volks en de herinnering daaraan, gelijk ook de hoop op zijn herwinning, behoorden onder de machtigste krachten die tot het voortbestaan der Jodenheid en des Jodendoms bijdroegen. Derhalve is het zionisme geroepen tot den taak om een tehuis voor het Joodse volk in Palestina te stichten, zodat het den menigten Joden mogelijk zij zich aldaar te vestigen, en onder zodanige omstandigheden te leven, waarin zij een leefwijze voortbrengen kunnen die in overeenstemming zij met den aard en de idealen des Joodse volks."

– Leon Simon, Engelse auteur en onderwijzer. 1881 – 1965 n. Chr.

Weizmann, C. (1983): The Letters and Papers of Chaim Weizmann: August 1898-July 1931. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Tientallen duizenden Joodse jeugdarbeiders hebben, door lange jaren heen, dag aan dag met hunne boeken geworsteld, in een wanhopige poging om te ontkomen aan den engen kring der beperkingen. Zelden bracht deze worsteling den uittocht waarnaar zij hunkerden (…), doch het hooger geestespeil dat aldus werd bereikt, heeft den revolutionairen kamp strijdvaardigheid verleend. (…) De omstandigheden des dagelijkse levens kweekten in den stedelijken Jood een eigenaardige, buitengewone energie, die hem deed uitspringen boven zijn tijdsgenoten. Wanneer zodanige individuen tot fabrieksarbeiders, ondergrondse strijders, of – bij hun aankomst te Moskou na de revolutie – tot medewerkers in onze instituten werden, dan verhieven zij zich, krachtens deze innerlijke bezieling, met spoed tot hogere plichten, daar het gros der Russische werkers uit den boerenstand stamde en slechts met moeite tot stelselmatige werkzaamheid in staat was."

​– Joeri Larin, Russische econoom en uitgever. 1882 – 1932 n. Chr.

Slezkine, Y. (2019): The Jewish Century, New Edition. Page 353. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het Joodse lied verwoordt de ziel en het levensverhaal eens volks, dat door drie millennia heen bitter, doch hoopvol om zijn voortbestaan gestreden heeft, versnipperd in duizenderlei kleine groepen, elk miljoenen sterk, gescheiden door talen, zeden en geloofsbelijdenissen. Des volks geschiedenis leert ons, dat de Joodse muziek altoos geweest is een oprechte weergalm der religie, der ethiek, der historie — een weerklank des inwendige levens der Joden en der uitwendige wisselvalligheden die hen omwoelden. (…) De Joodse toonkunst is het gezang des Jodendoms, op de lippen des Joods. Zij is de klankgewordene uitdrukking des Joodse levens en der Joodse ontwikkeling door meer dan tweeduizend jaren heen.."

– Abraham Zevi Idelsohn, Letse componist. 1882 – 1938 n. Chr. 

Idelsohn, A.Z. (1992): Jewish Music. Its Historical Development. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Om dezen plek op aarde wederom feitelijk — gelijk zij het reeds in den geest is — tot de hunne te maken, hebben mannen en vrouwen van Joodsen bloede, geslacht op geslacht, door twee millennia heen, alles prijsgegeven om op bedevaart te trekken naar het Beloofde Land. Het zionisme is niets anders dan de hedendaagse gestalte der onbuigzame inspanning des Joodse volks om de belofte des Beloofden Lands te vervullen. (…) Palestina is het middelpunt geweest der Joodse levensbeschouwing en der levensopvatting der Joden. Hunne nationale overlevering is rondom dezen bodem gebouwd. (…) De band tussen den Jood en Palestina, de band tussen Palestina en den Jood, is vanzelfsprekend, natuurlijk, in den regel verstaanbaar zelfs voor den minst geletterden Europeaan. Zo geldt dit ook voor de hereniging dier twee, die eens gescheiden werden."

– Horace Kallen, Amerikaanse filosoof. 1882 – 1974 n. Chr.

Kallen, H.M. (1919): "In the Hope of the New Zion". [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]..

"Het Westen beklaagt zich over hunne onreinheid — doch armoede is zelden zuiver. Het Westen beklaagt zich over hunne starre orthodoxie — doch zij was het schild huns verzets tegen onderdrukking. Het Westen beklaagt zich over hunnen woeker, hunne zwarte beurzen, hun oneerlijk gescherts — doch eeuwenlang hadden zij geen ander wapen dan de slinksheid om zich tegen de macht te weren. Laat [de Joden] naar Sion gaan. Hunne kinderen zullen zuiver, verlicht en rechtschapen zijn. (…) Het praktische nut van Palestina voor de wereld is kennelijk. Het land biedt een toevluchtsoord aan die Joden, die door onverdraaglijke vervolgingen uit oostelijk Europa zijn voortgedreven, en voor wie het Westen zijne poorten gesloten heeft. (…) Daar[, in Palestina], wordt hij niet meer onderdrukt, en behoeft hij zich niet meer te verlaten op het voortbestaan der oplichterij. Hij wordt niet opgeroepen tot assimilatie, en behoeft derhalve niet langer de orthodoxie tot schild zijner integriteit. (…) Het is klaarblijkelijk, vanuit ieder gezichtspunt, dat de herschepping des oosterse getto-Joods tot den vrijen, rechtop wandelenden Palestijn, een der etterende wonden der beschaving reinigen en helen zal."

– Ludwig Lewisohn, Duits-Amerikaanse romanschrijver. 1882 – 1955 n. Chr.

Lewisohn, L. (1925): Israel. Page 244. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Ik sta op den Gilboa, aan welks voet het kamp van Beth-Alfa rust – en daar beneden strekt zich het lange dal des Karmelgebergtes tot aan den Jordaan, en nederzetting na nederzetting, witte huizen, tenten en barakken sieren den zoom des lands. Links Ejn-Charod – was het niet gisteren dat Gideon aldaar zijne krijgers uit de bron deed drinken? En rechts Beth-Sean, wenen de dochters van Israël niet tot op dezen dag om Saul? Wanneer was het nu? Laat ons zien, wat zijn drieduizend jaren? Mijn tachtigjarige moeder verheugt zich over hare achterkleinkind. Drieduizend gedeeld door tachtig, dat is minder dan veertig. Een snoer, nauwelijks dertig ellen lang, daar voor mij uitgespannen, en met één blik omvat ik de rijen mijner voorvaderen, van Saul tot aan mij: ja, dat is de kralendans der verwekkingen en geboorten. En zij is nog maar pas begonnen."

– Markus Reiner, Roemeens-Israëlische natuurkundige en burgerlijk ingenieur. 1886 – 1976 n. Chr.

Der Jude: eine Monatsschrift - Volume 10, Nummer 1 - Seite 23. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Slechts één volk heeft tweeduizend jaren lang standgehouden, ofschoon het als wees over de aarde dolende was – het mijne, het volk der Joden. Doch in de door God gegeven Wet vonden wij den hogen grondslag eens staatkundige gezags, en in het door God beloofde Land de heilige gedachte des vaderlands verankerd. Ontneemt men ons het ene of het andere, dan zijn wij geen volk meer. Maar laat beide herleven, dan zullen wij wederom onszelven zijn."

– Ludwik Niemirowski / Lewis Namier, Pools-Britse historicus. 1888 – 1960 n. Chr.

Rose, N. (1981): Lewis Namier and Zionism. In: Commentary Magazine. 1 February 1981. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"In het Oude Testament wordt Palestina afgeschilderd als het land, overvloeiend van melk en honig. Van een tocht door het land behoudt men de herinnering aan een prachtige woestenij. Bruin en grijs, — dit zijn de twee kleuren, die in het gehele land overheersen. (...) De rampzalig ontboste berghellingen vertonen rudimentair nog de zorgvuldige stenen terrasvormingen, die onmiskenbaar wijzen op den hoog-ontwikkelden trap van landbouw van het oude Israël. En over het gehele land, in het bijzonder in Samaria en Judea, liggen op de berghellingen en over de aarde miljoenen grauwe stenen als door een bovenaardsen wildeman in gramschap uitgestrooid. Zij zijn even zovele tekenen van de woestheid van ’t land als van de sporen der verwoesting. Uit deze woestenij verrijzen rondom de Arabische steden en dorpen uit de bruine aarde de op regelmatigen afstand geplante olijfboomen met hun grillige korte, zwarte stammen en wazig groen loof als even zovele oasen, die het beeld der blinde kaalheid en ledigheid lenigen en het oog vertederen. De Joodse kolonisten hebben het land als het ware met den toverstaf aangeraakt en de verstarring, waarin Palestina eeuwenlang gevangen zat, gebroken. Als een brede groene voor strekt zich door het land het werk hunner handen uit, dat een openbaring is voor dengeen, die volkomen argeloos Palestina bezoekt, en getuigenis aflegt van de kracht der Idee, die dit werk heeft geleid en geschraagd en het nog steeds als een levend gist bezielt en bestuurt. In het noorden des lands, van Haifa tot dicht bij Beisan, niet ver van den Jordaan, dringt toe diep in het land door een bijna aaneengeschakelde groep landbouwondernemingen, zuiver en alleen aan Joods initiatief ontsproten."

– Philip Mechanicus, Nederlandse journalist. 1889 – 1944 n. Chr.

Mechanicus, P. (1933): Een volk bouwt zijn huis.

"Sinds den ondergang onzer onafhankelijkheid door de Romeinse macht, zijn wij nooit opgehouden om, zij het ook voor korten tijd, in dat land woonachtig te blijven. Er waren aldaar aanzienlijke Joodse nederzettingen en de Joodse geest bracht aldaar schone vruchten voort. Daarom was dat land nimmer louter Arabisch, maar evenzeer Joods, en niet slechts naar historisch recht, doch in het levende heden. Doch wat ons tot Palestina trekt (...) is onze liefde tot het land. (...) Het land behoort aan degenen, die het met den arbeid hunner handen en met hun verstand zó vruchtbaar maken, dat zij er hun brood in verdienen kunnen. Palestina, een gebied van omtrent 27.000 vierkante kilometer, is te groot voor de huidige bevolking van zevenhonderdduizend zielen. Het is dun bevolkt; industrie is er nauwelijks om een groot aantal arbeiders tewerk te stellen; de landbouw is primitief; en ruime landstreken zijn onontgonnen. Daarom behoeft Palestina een grootse inwijking, opdat het zijnen aanleg als land ten zegen der mensheid en zijn roeping in de wereldorde vervullen kan."

– Hans Kohn, Boheems-Amerikaanse filosoof en historicus. 1891 – 1971 n. Chr.

Iggers, W. (1992): The Jews of Bohemia and Moravia. A Historical Reader. Page 240. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Uwe wortelen reiken tot Abraham, Joodse natie, o natie eenmaal machtig, eenmaal groots van aanzien. Gij hebt uwe velden door talloze geslachten met getrouwen arbeid bewerkt; jaar op jaar hebt gij gezwoegd op dezen bodem, en weleer waart gij een jeugdig volk, vrolijk van geest, toen gij nog vertoeftet op het land uwer afkomst met eigen handen bewerktet. (...) O Joden, heden zijt gij verstrooid, gij zijt tot slaven geworden onder de volkeren; verworpen zijt gij onder de natiën. (...) Keert dan weder naar Jeruzalem, uw thuisland, het land waarin gij eens zalige verrukking hebt gesmaakt. Aanschouwt nogmaals de verlaten weiden, die gij eens bezat, trekt met roestigen ploeg over de dorre voren, en misschien, ja misschien, zult gij onder de schaduw der olijventakken rust vinden van jaren des zwoegens en der smarten. En indien de dood u weldra zal roepen, laat hem u dan niet vinden op vreemde akkers, ver van uwe wortels verwijderd. Maar daar, waar de dageraad eertijds stralend en weelderig was. Daar, waar uw tong verrukt werd door de smaak der zalige verrukking."

– Ilja Gregorjevitsj Ehrenburg, Russische schrijver en journalist. 1891 – 1967 n. Chr.

Shrayer, M. (2015): An Anthology of Jewish-Russian Literature. Page 183. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“De idee der zionistische beweging, welke door Herzl in het leven werd geroepen, was gegrond op het voornemen om eens en voor altijd af te rekenen met de eeuwenoude thuisloosheid des Joodse volks. (...) Het enige land, in hetwelk deze verlossing volvoerd kon worden, was vanzelfsprekend het land, waarop het Joodse volk, door zovele geslachten heen, zijne blikken had gericht. Het was een dorre woestenij, dat is waar; en naar aardsen maatstaf schijnbaar waardeloos. De Arabieren, die toentertijd in Palestina verkeerden, leefden onder Turkse heerschappij. (...) Doch het geschil betrof niet hetgeen de Arabieren bereid waren af te staan. Neen, het betrof gronden, bijna ongerept en onontgonnen, (...) waar het getal der zielen nimmer gestegen was, en waar ziekten vrijelijk huishielden. (...) [De Joden] deden het woestijnland herleven; zij schiepen de voorwaarden waaronder thans zeshonderdduizend zielen in die streken een aangenaam bestaan genieten. Zij schiepen de omstandigheden waarin ook de Arabische bevolking kon aangroeien, want zij verdreven de ziekten uit de velden die zij cultiveerden, tot heil van Jood en Arabier beiden. (...) Het was geen loutere kwestie van arbeid en kapitaal, maar van het diep verlangen dezer mensen om het dorre land te doen bloeien."

– Barnett Janner, Litouws-Britse parlementariër (Labour). 1892 – 1982 n. Chr.

UK Parliament: Palestine Volume 426 debated on Thursday 1 August 1946. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het vraagstuk van den Jood is reeds nagenoeg twee millennia oud. Het vond zijn aanvang toen Rome, in het jaar 70 onzer jaartelling, den Joodsen Staat in Palestina vernietigde en diens inwoners verstrooide. Ontrukt aan zijn thuisland, werd het Joodse volk verjaagd naar de uithoeken des Romeinse Rijks. De hoop scheen gans gedoofd, dat deze natie zou voortbestaan als een afzonderlijk lichaam. (...) Doch, zwervende van land tot land, zich verspreid hebbende over de oppervlakte der aarde, bleef het volk zonder land trouw aan zijne nationale instellingen en bleef het hartstochtelijk verlangen naar het verloren vaderland. (...) Daar de Joodse religie in wezen een nationale is, onlosmakelijk verbonden met het Heilige Land, is het een grove dwaling de Joden te beschouwen als enkel belijders eens geloofs. Nee, de Joden zijn een natie. Hun geloof is in den grond geheel toegewijd aan het behoud dezer nationale Idee. De terugkeer naar Palestina werd, reeds kort na den val van den Joodsen staat, tot voorwerp van dagelijks gebed in de synagoge. En het feit dat bijna tweeduizend jaren zijn verstreken sedertdien, mag geenszins hunnen aanspraak op Palestina verzwakken; het behoort haar integendeel te versterken. (...) Vele Joodse leiders richtten hunne blikken op het Heilige Land, zoekende naar een weg om de verstrooide Joden terug te brengen naar den bodem hunner voorvaderen. (...) Het dorre Palestina werd opnieuw tot een bedevaartsoord voor vele patriottische Joden. Met groten ijver begonnen de inwijkelingen den lang verwaarloosden bodem des Heilige Lands te bewerken. (...) De Joden moeten wederom een natie worden, met een eigen Land, waar zij hunne cultuur, hunne taal en hun nationale wezen kunnen bestendigen. (...) De eeuwenoude droom staat op het punt verwezenlijkt te worden. De rondzwervende Jood zal worden thuisgebracht door een veredelde mensheid, opdat eindelijk een einde kome aan de lange nachtmerrie van Joods leed en Joodse onderdrukking."

– Isaac Don Levine, Witrussisch-Amerikaanse journalist en auteur. 1892 – 1981 n. Chr. 

Don Levine, I. (1917): The Birth of New Nations. In: New York Tribune. Sunday June 17, 1917. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Een mens die nergens vandaan komt, wordt steeds als minder geacht dan hij die uit een bepaalde plaats afkomstig is. Rondom zulk een man hangt altijd een waas van raadselachtigheid, van onuitgesproken achterdocht. (...) Een Joodse natie zal deze raadselachtigheid doen verdwijnen; zij zal ons een oorsprong schenken die zichtbaar is, tastbaar, erkend onder de volkeren. Zij zal ons een afkomst geven, opdat wij, gelijk aan anderen, mogen floreren in de wereld, niet als schimmen zonder thuis, maar als burgers eens staats. (...) Het Land Israëls zal zijn eigen banier voeren, zijn eigen strijdkrachten bezitten, zijn eigen wetgevend lichaam bijeenroepen — opdat men wete: ook wij zijn mensen als andere mensen, geboren uit een normaal staatswezen, en niet ontsproten aan een duistere toverspreuk uit een vergeten tijd. (...) In Palestina — het land der wonderen van ouds — voltrekt zich thans een nieuw wonder, even zoet als al hetgeen in het Oude Testament wordt verhaald. Een droom van tweeduizend jaren, gekoesterd door de Joden, wordt thans vervuld: een droom van menselijkheid, in het hart gedragen, doorheen millennia van gebeden en klaagliederen. In deze duistere eeuwen die, in waarheid, nimmer geheel ten einde zijn gekomen, hebben de Joden den droom van Israël in hunne harten bewaard. De Hebreeuwse natie van David en de koningen werd met geweld, als door een hamer, verbrijzeld. Doch de scherven weigerden te sterven."

– Ben Hecht, Amerikaanse regisseur en journalist. 1894 – 1964 n. Chr.

Glick, C. (2014): A moving, just discovered speech by the immortal Ben Hecht, Jewish warrior. 04/10/2014. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Wij streven naar de wording eens Joodse boerenstands, gehecht aan den bodem. Wij zoeken geenszins de uitbuiting der Arabische arbeidskracht. (...) Ons doel [is] de stichting ener nationale woonstede voor de Joden, die als enige natie op aarde geen land kennen om het hunne te noemen. (...) Palestina was, toen wij er aankwamen, een verlaten, onbebouwde vlakte. (...) Hoewel de Joden, waar zij ook hunne schreden richtten, hebben bijgedragen tot den vooruitgang der mensheid, is deze gave wezenlijk niet toe aan hun Joodse ras in zijn volledigheid toe te schrijven. Want zie: de halve wereld leeft onder de indrukken van den geest die Israël voortbracht, toen het nog woonde in Palestina. (...) Wij zijn als een ontwortelde plant, die zijn leven uit de lucht tracht te trekken. Wij verlangen naar herstel van hetgeen wij verloren zijn. De Arabieren verliezen niets, zij kunnen met ons een regeling treffen. Want er is geen wezenlijk verschil tussen den Arabischen arbeider en den Joodsen."

– Sydney Silverman, Britse parlementariër (Labour). 1895 – 1968 n. Chr.

From Louis Fischer papers. Poona, March 8, 1946. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“De Joden zijn naar Palestina gekomen – en komen er nog steeds – en niet als veroveraars. Net als kolonisatoren, niet gelijk de Russen in Turkestan, noch in de verheven koelheid der Engelsen in Egypte. Niet als een meesterras. Gezien de huidige machtsverhoudingen is de suggestie alleen al lachwekkend. Neen, zij kwamen naar het land hunner vaderen, met het voornemen het in eendracht met de Arabieren en met de beste middelen der plaatselijke economie op te richten uit zijnen slaperigen staat. (...) De Joden zijn een oud oosters volk, en zij hebben zich van de eerste dagen onzer jaartelling tot aan het begin des negentiende eeuws als zodanig behouden. (...) Zij die zich tot Palestina wendden, hebben zich verre gehouden van vermenging, en zij die het Heilige Land heden betreden, dragen hetzelfde oosterse bloed als hunne voorvaderen, die het tweeduizend jaar geleden verlieten."

– Fritz Sternberg, Silezische/Duitse politicus en econoom. 1895 – 1963 n. Chr.

Sternberg, F. (1918): Die Bedeutung der Araberfrage für den Zionismus. In: Der Jude. Vol. 3. Heft 4. Seite 147-163. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“Het leven des Joodse volks, waarvan wij met het voortbestaan zijn toevertrouwd, is het leven eens volks dat als levend teken Gods voortduurt onder de volkeren. Wij zijn Zijne getuigen en daarom is de eenvoudige opdracht om ons te handhaven voor het Joodse Volk tevens een geestelijken opdracht. (...) Wanneer wij Palestina voor ogen houden als het land onzer inwijking, en wanneer ons hart zich verblijdt dat Joodse voeten opnieuw dezen bodem betreden, dan bekrachtigen wij daarmede een Joodse werkelijkheid. Het is niet slechts de vervulling eens politieke ideaals, het is de vervulling ener belofte."

– Rabbi Ignaz Maybaum, Oostenrijkse theoloog. 1897 – 1976 n. Chr.

Maybaum, I. (1938): Der Morgen. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

"Onze beschouwing van drieënhalf millennium Joodse geschiedenis is voltooid. Maar het verhaal dat wij wensen te vertellen is zonder einde. Ook vandaag nog bezit het Joodse volk diezelfde kracht en datzelfde uithoudingsvermogen die het in staat stelden om de talloze crisissen van zijn verleden te overwinnen en aldus de machtigste rijken der oudheid te overleven. Door de eeuwen heen zijn er zwakkere elementen geweest die de offers welke het Jodendom vergt, hebben verzaakt; zij werden opgeslokt door de grote meerderheid. Slechts de standvastigen onder ons hebben de tradities hunner voorouders in ere gehouden en kunnen thans met trots terugblikken op hun schitterende erfgoed. (...) Het voortbestaan van de Jood is allerminst toevallig te noemen. Hij hield stand door de kracht van een ideaal, geworteld in de erkenning van een hogere macht die ingrijpt in menselijke aangelegenheden. Waarlijk, telkens weer is hij in zijn geschiedenis aan de ondergang ontsnapt op een wijze die slechts als voorzienig kan worden aangemerkt. Hoewel deze auteur zich er opzettelijk toe heeft gezet dit werk in een seculiere geest te schrijven, gelooft hij niet dat zijn lezers eraan zullen kunnen ontkomen op elke pagina een hogere immanentie te ontwaren."

– Cecil Roth, Engelse historicus. 1899 – 1970 n. Chr.

Roth, C. (1954): The History of the Jews. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Wat een ieder die Israël bezoekt onmiddellijk opvalt, is dat het een westers land is — een land dat zijn vele inwijkelingen uit het Oosten onderricht in de wegen van het Westen. Israël is het enige land ter wereld dat als natie zélf een voorpost van het Westen in het Oosten vormt. Daarbij is het een land dat wordt omsingeld door aartsvijanden met een overweldigende numerieke overmacht en waarin één boek op onbetwiste wijze de toon aangeeft in het basis- en voortgezet onderwijs: de Hebreeuwse Bijbel. Wat de persoonlijke tekortkomingen van sommigen ook mogen zijn, de geest van het land als geheel laat zich terecht als volgt samenvatten: heldhaftige soberheid, gedragen door de nabijheid van Bijbelse oudheid. (...) De mannen die Israël vandaag besturen, kwamen aan het begin van de twintigste eeuw uit Rusland (...), het land van Nicolaas II en Raspoetin. Zij kenden het constitutionele leven niet, noch het ware liberalisme, dat slechts de andere zijde vormt van authentiek conservatisme. Des te bewonderenswaardiger is het dat zij erin zijn geslaagd een constitutionele democratie te vestigen, verrijkt met een voorbeeldige rechterlijke macht. (...) De morele ruggengraat van het Joodse volk dreigde gebroken te worden door de zogenaamde emancipatie, die velen vervreemdde van hun afkomst en hun desondanks nauwelijks meer bood dan formele gelijkheid. Het bracht een toestand teweeg die men terecht heeft omschreven als ‘uiterlijke vrijheid en innerlijke knechtschap’. Het politieke zionisme was een poging tot herstel van die innerlijke vrijheid, van die eenvoudige menselijke waardigheid, die alleen bereikbaar is voor wie zijn afkomst kent en trouw blijft aan zijn lotsbestemming."

– Leo Strauss, Pruisisch/Duits-Amerikaanse politiek filosoof. 1899 – 1973 n. Chr.

Strauss, L. (1957): Letter to the Editor. National Review, January 5 1957. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Er bestaat vandaag reeds een nieuwe, werkelijk nieuwe Jood. Hij is boer, ambachtsman, arbeider. Hij draagt zich met trots, met een rustige, vanzelfsprekende onbevangenheid. Dát is de Jood van het nieuwe Palestina. Hij zal overal ter wereld worden begrepen en gerespecteerd, want arbeid spreekt een universele taal. Hij zal kunnen spreken met iedere boer, met elke ambachtsman ter wereld. En iedereen zal weten: dát daar is een Jood. Hij leeft in zijn eigen land. Hij ploegt daar, zoals ik hier. Hij timmert daar, zoals ik hier. (...) Alles draait erom dat dit oude Jodenvolk opnieuw de kracht van de eigen bodem ontvangt, opdat het onder de volkeren opnieuw een eerlijke en fatsoenlijke naam verwerft. We hebben genoeg van de sleutelaars en handelaars. Wat wij nodig hebben is de bodem: de geur van akkers en velden, de eigen ruimte waarin men diep en vrij kan ademhalen. (...) Palestina zal een modern land zijn en het is reeds goed op weg. Zijn bouwkunst zal de ervaring van Europa verbinden met de behoeften van het plaatselijke leven en met de eigen aard van het Oriëntaalse landschap."

– Joachim Prinz, Duits-Amerikaanse rabbijn en activist. 1902 – 1988 n. Chr.

Prinz, J. (1934): Wir Juden. [Vanuit het Duits vertaald door C. Nooij].

“De Joden zijn een eigenaardig volk: wat andere naties wordt toegestaan, is hun verboden. (…) De Joden staan alleen in de wereld. Als Israël overleeft, dan zal dat uitsluitend te danken zijn aan Joodse inspanningen. En aan Joodse middelen. En toch is Israël op dit moment onze enige werkelijk betrouwbare, onvoorwaardelijke bondgenoot. Wij kunnen meer op Israël vertrouwen dan Israël op ons. (...) Een wereld die geen vinger uitstak toen Hitler zes miljoen Joodse mannen, vrouwen en kinderen vermoordde, beweert nu dat de Joodse Staat Israël niet kan overleven tenzij het tot een vergelijk komt met de Arabieren. Maar mijn gevoel zegt dit: niemand in dit universum heeft het recht of de wijsheid om Israël voor te schrijven wat het moet doen om te overleven. Integendeel: het is Israël dat óns zou kunnen zeggen wat wij moeten doen. Israël kan ons leren dat wij niet zullen overleven als wij geen moed ontwikkelen en vieren, als wij verraders en deserteurs blijven vertroetelen, onderhandelen met terroristen, onze vijanden tegemoet treden en onze vrienden kleineren."

– Eric Hoffer, Duits-Amerikaanse filosoof. 1902 – 1983 n. Chr.

Eric Hoffer on Israel, 1968. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Het was een goddelijke strategie die Jeruzalem tot hoofdstad van het land verkoos. De koninkrijken der Filistijnen, der Feniciërs en der kruisridders zijn uiteengevallen. Een hoofdstad aan de kust is geen optie. Jeruzalem is de sleutelpositie; daarom wordt er gestreden om haar bezit... Jeruzalem zal de hoofdstad zijn van het Joodse land."

– Israel Scheib / Israel Eldad, Oekraïens-Israëlische filosoof. 1910 – 1996 n. Chr.

Eldad, I. (1948): Jerusalem. A Burning Issue & Trial of Faith. Speech in Jerusalem. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"In de ziel van elke Jood brandt een vonk van het licht van God boven ons, dat zijn pad verlicht in tijden van duisternis. En wanneer het hem toeschijnt dat hij verdwaald is, zonder uitweg, dan laait die vonk op en toont hem de weg. Het is als het kleine kruikje olie dat, op het juiste moment, tevoorschijn komt, om de Jood te redden uit de wanhoop en zijn leven te verlichten in de donkerste uren."
– Sholom Noach Berezovsky, Witrussisch-Israëlische Slonimer Rebbe. 1911 – 2000 n. Chr.

JNS.org (2015): Birthright Israel Projects it Will Surpass 500,000 Trip Participants This Year. In: The Algemeiner. APRIL 28, 2015 4:01 PM. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“De zionisten besloten Palestina te verlossen door middel van grootschalige landaankoop voor Joodse kolonisten. Plots kreeg de dorre grond van Palestina, al vijftien eeuwen lang verwaarloosd door haar vreemde hoeders, opnieuw waarde. Hoe schandalig de prijzen ook waren die Arabische en Turkse grootgrondbezitters eisten, het zionistische Joods Nationaal Fonds betaalde ze. Tegen de tijd dat de Staat Israël in 1948 werd uitgeroepen, hadden Joden miljoenen dollars betaald voor 250.000 hectaren woestijnland. 38.000 Joden hadden zich op het land gevestigd. Zij hadden 233 dorpen gesticht en vijf miljoen bomen geplant, op een bodem die slechts een halve eeuw eerder nog als onvruchtbaar gold. (...) Israël werd niet langer alleen maar het land van melk en honing, maar ook het land van onderwijs en cultuur. Overal in het land verrezen scholen, met een algemene leerplicht voor alle kinderen. Naarmate dorpen en steden groeiden, verschenen ook musea, symfoniehallen, theaters, operahuizen, kunstgalerijen en hogescholen. (...) In 1960, slechts twaalf jaar na zijn geboorte als staat, had Israël per hoofd van de bevolking meer kranten, tijdschriften, boekhandels, kunstgalerijen, musea, scholen en symfonieorkesten dan welk ander land ter wereld ook."

– Max Dimont, Fins-Amerikaanse historicus. 1912 – 1992 n. Chr.

Lemm, R. (1991): Izak and Ishmael. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Laat de wereld weten: ons bestaansrecht is ons geschonken door de God onzer vaderen, bij het aanbreken van de menselijke beschaving, vierduizend jaar geleden. Het Joodse volk bezit een historisch, eeuwig en onvervreemdbaar recht op het gehele land onzer voorouders. Voor dat recht, van generatie op generatie geheiligd met Joods bloed, hebben wij een prijs betaald die zijn weerga niet kent in de annalen der volkeren. (...) De waarheid is deze: duizenden jaren geleden bestond er een Joods koninkrijk in Judea en Samaria — daar knielden onze koningen voor God, daar verkondigden onze profeten visioenen van eeuwige vrede, daar bouwden wij een rijke beschaving op. Die beschaving hebben wij gedurende achttien eeuwen van omzwerving in onze harten en geesten meedragen en met diezelfde geest zijn wij teruggekeerd naar huis."

– Menachem Begin, Witrussisch-Israëlische premier van Israël (Likoed). 1913 – 1992 n. Chr.

Avner, Y. (2013): Menachem Begin Was Israel Leader True to Convictions. In: Forward. August 16, 2013. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij]. 

“Geslachten lang bad elke Jood driemaal daags met het gelaat naar het Oosten gewend om de herbouw van Jeruzalem en om zijn terugkeer naar de Heilige Stad. Jaar in jaar uit vierde hij in januari-februari, als de sneeuw nog dik op de velden rond zijn dorp lag, het Nieuwjaarsfeest van de Bomen, het feest van het jonge ontluikende groen van de amandel- en vijgenboom in Palestina. Als hij op zijn Paasfeest de uittocht uit Egypte herdacht en de nationale éénwording van zijn volk, dan eindigde zijn Paasavond-viering met het smekend voorgedragen hoogtepunt: ‘het volgende jaar in Jeruzalem’. En in zijn Talmoedscholen zaten geleerde grijsaards en leergierige jongelingen weliswaar met bleke gezichten en tengere leden, maar toch met een glans in de ogen in ernstige studie over de landbouwvoorschriften van Palestina. Een land, dat zij uit eigen aanschouwen niet kenden, waarvan zij de seizoenen nooit hadden meegemaakt, maar dat toch een levende werkelijkheid voor hen was. Een land, waarvoor zij in bepaalde maanden van het jaar driemaal daags om dauw en regen baden; een land, waarvan zij de geografie kenden als die van hun eigen ghetto. In de geest zijn generaties na generaties in Palestina geweest. Het moge een vlucht uit de werkelijkheid zijn, maar die hoop op een spoedige terugkeer was dan ook tevens het enige, dat het leven van vervolging en vernedering en van diepe armoede nog draaglijk kon maken.”

– Robert A. Levisson, Nederlandse schrijver. 1913 – 2001 n. Chr. (uit "Herboren Land")

(dit citaat A.U.B. niet kopiëren en gebruiken met winstoogmerk)

Levisson, R.A. (1957): Herboren Land.

“Ondanks onze geringe omvang en beperkte natuurlijke hulpbronnen, hebben we decennialang ver boven verwachting bijgedragen aan de ontwikkeling van derdewereldlanden, zowel op economisch als maatschappelijk vlak. De kennis en expertise die wij in de loop der jaren hebben opgebouwd, hebben wij vrij gedeeld: onze ervaring als kleine staat in een dor en subtropisch gebied heeft ons in staat gesteld binnen enkele decennia enorme vooruitgang te boeken. Israël staat gereed om deze knowhow te blijven delen en actief, krachtig en constructief deel te nemen aan de inspanningen van de internationale gemeenschap op het gebied van gezondheidszorg, sociale voorzieningen, landbouw, de ontwikkeling van nieuwe en hernieuwbare energiebronnen, en op elk ander terrein waaraan wij kunnen bijdragen. (...) Wij in Israël verlangen naar vrede. En dat doen wij al sinds de eerste dag van het herstel van onze nationale soevereiniteit: sinds de onafhankelijkheidsverklaring die wij lieten uitgaan op de dag dat de Staat Israël werd uitgeroepen, in 1948. Ik roep de Arabische staten die onze buren zijn, evenals de Palestijnse Arabieren die wonen in Judea, Samaria en het Gazadistrict, op om het pad van redelijkheid te volgen en deel te nemen aan het vredesproces."

– Jitschak Sjamir, Pools-Israëlische premier van Israël (Likoed). 1915 – 2012 n. Chr.

1980 Yitzhak Shamir, 35th General Debate, 29 September 1980. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Deze ochtend heeft het Israëlische Defensieleger Jeruzalem bevrijd. Wij hebben Jeruzalem, de gedeelde en eeuwige hoofdstad van Israël, herenigd. Wij zijn teruggekeerd naar de heiligste van al onze heilige plaatsen, om er nooit meer van gescheiden te worden. Ook op dit ogenblik — en met nadruk juist op dit ogenblik — reiken wij onze Arabische buren de hand in vrede. Aan onze christelijke en islamitische medeburgers doen wij een plechtige belofte: volledige godsdienstvrijheid, en gelijke rechten voor allen. Wij zijn niet naar Jeruzalem gekomen om andermans heilige plaatsen toe te eigenen, noch om de aanhangers van andere godsdiensten te hinderen, maar om de volledigheid van de stad te beschermen en er in eendracht en vrede met anderen te leven."

– Mosje Dajan, Palestijnse/Israëlische luitenant-generaal. 1915 – 1981 n. Chr.

Dayan, M. (1967): Statement at the Western Wall. June 7, 1967. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Koning David maakte Jeruzalem bijna drieduizend jaar geleden tot de hoofdstad van Israël en sindsdien is Jeruzalem dat gebleven. In de loop der eeuwen groeide het begrip ‘Sion’ en breidde het zich uit tot een benaming voor heel Israël. Zelfs in ballingschap konden de Israëlieten Sion niet vergeten. Tot op de dag van vandaag richt iedere Jood, waar ook ter wereld, zich tijdens het gebed tot naar Jeruzalem. Gedurende meer dan tweeduizend jaar van verstrooiing hebben deze gebeden het diepe verlangen verbeeld naar terugkeer naar het oude thuisland: Israël. Zionisme is de naam van de nationale beweging van het Joodse volk. Het is de moderne uitdrukking van een oeroud Joods erfgoed. Het herstel van Joodse onafhankelijkheid in Israël, na eeuwen van buitenlandse overheersing en ballingschap, vormt een rechtvaardiging van fundamentele beginselen als de gelijkheid der naties en het recht op zelfbeschikking. Het in twijfel trekken van het recht van het Joodse volk op nationale vrijheid en bestaan, betekent niet alleen dat men dit volk een recht ontzegt dat elk ander volk op aarde wél wordt toegekend: het betekent ook een ontkenning van de kernwaarden waarop de Verenigde Naties zelf zijn gegrondvest."

– Chaim Herzog, Iers-Israëlische president van Israël (HaMaärach). 1918 – 1997 n. Chr.

Speech to the United Nations General Assembly, by Israeli Ambassador to the U.N. Chaim Herzog, November 10, 1975. Source: Israel Ministry of Foreign Affairs. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Het zionisme is de moderne uitdrukking van een oeroud Joods erfgoed. Het is de nationale bevrijdingsbeweging van een volk dat uit zijn historische thuisland werd verdreven en onder de naties verstrooid raakte. Het zionisme is de verlossing van een volk uit een tragisch lot en van een land dat eeuwenlang verwaarloosd was. Het is de heropleving van een oude taal en cultuur, waarin de droom van universele vrede steeds een centraal motief is geweest. Het zionisme belichaamt een unieke pioniersgeest, de waardigheid van arbeid en de kracht van blijvende menselijke waarden. Het is het smeden van een samenleving, die weliswaar onvolmaakt is, maar desalniettemin tracht het hoogste ideaal van de democratie in praktijk te brengen – politiek, sociaal en cultureel – voor álle inwoners van Israël, ongeacht geloof, ras of geslacht. Het zionisme is, kortom, de onophoudelijke en onverbiddelijke inspanning om de nationale én universele visioenen van de profeten van Israël te verwerkelijken."

– Jigal Peikowitz / Jigal Allon, premier van Israël (Haävoda). 1918 – 1980 n. Chr.

Yigal Allon at the UN General Assembly, 1975. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Wij hebben onze oude taal in al haar rijkdom doen herleven. Wij hebben voorbeeldige vormen van nederzetting ontwikkeld — de kibboets en de mosjav — die zowel een sociale visie belichamen als een buitengewoon praktisch succes zijn gebleken. Wij hebben een volksleger geschapen: groot en dapper, vredelievend en zegerijk in oorlogstijd. Op het gebied van industrie, wetenschap en technologie hebben wij indrukwekkende prestaties geleverd. (...) En dit alles hebben wij tot stand gebracht terwijl wij ons democratisch systeem in stand hielden, ondanks de bloedige, wrede oorlogen die ons werden opgedrongen en waarin wij veel dierbare levens hebben verloren. (...) De vergadering van de meerderheid van het Joodse volk in zijn historische thuisland is van vitaal belang voor ons voortbestaan en vormt tegelijk de bestaansgrond van de Staat Israël."

– Jitschak Navon, president van Israël (HaMaärach). 1921 n. Chr.

Ministry of Foreign Affairs (1981): Israel's Foreign Relations - Volumes 4-5 - Page 415. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Israël is een mengelmoes van Joden uit meer dan honderd landen, elk met hun eigen cultuur en gebruiken. Wat ons verbindt, is een tweeduizend jaar oude droom: de terugkeer naar het land van onze voorouders, waaruit we verdreven werden, en de wederopbouw van onze natie op onze inheemse bodem. Israëliërs hebben zich verenigd. Wij staan samen sterk."

– David Begoun, Amerikaans-Israëlische rabbijn en journalist. 1971 n. Chr.

Begoun, D. (2023): View from the war in Israel: ‘The best of the Jewish spirit’. In: Evanston RoundTable. October 15th, 2023. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“De heropgerichte Staat Israël werd het thuisland voor Joden die de afslachting door Hitler hadden overleefd, of waren gevlucht uit Arabische landen en andere oorden waar zij vervolging ondergingen. Ondanks immense moeilijkheden is Israël erin geslaagd om in de afgelopen decennia honderdduizenden Joden te integreren en is het uitgegroeid tot een levendige, multiculturele democratie. Israël neemt een bijzondere plaats in als sterke bondgenoot van onze natie. De bijzondere band tussen onze twee landen rust op gedeelde democratische waarden, gemeenschappelijke strategische belangen en diepe morele banden van vriendschap en wederzijds respect. Israël is een sterke en betrouwbare vriend en een belangrijke strategische partner."

– Benjamin A. Gilman, Amerikaans congreslid (Republikeinen) uit New York. 1922 n. Chr.

SENSE OF CONGRESS ON 50TH ANNIVERSARY OF FOUNDING OF MODERN STATE OF ISRAEL. April 28, 1998 - House (Vol. 144, No. 49). [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Het voortbestaan van Israël, en het behoud van zijn vermogen om een toekomst op te bouwen, is een principe dat wij zullen blijven nastreven, ook als we dat alleen moeten doen. (...) Israël zal zijn bijdrage leveren met begrip voor de historische en psychologische werkelijkheid van hen die hier ook woonachtig zijn. Israël belichaamt de principes waarin Amerika gelooft. (...) Wij hebben een historische en morele verplichting tot de bescherming van Israëls bestaan en veiligheid. (...) Israëls vermogen om zijn eigen verdediging te handhaven is een van de essentiële constanten van ons Midden-Oostenbeleid."

– Henry Kissinger, Duits-Amerikaanse minister BuZa (Republikeinen). 1923 – 2023 n. Chr.​ 

WJC honors Henry Kissinger with Theodor Herzl Award. 12 Nov 2014. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"In de afgelopen eeuw, sinds onze terugkeer naar het land, hebben wij meer gebouwd dan dorpen, steden, fabrieken, schuren, winkels en legerbasissen. Wij hebben ook een democratisch bestuur gevestigd en een uitgebreid stelsel van cultuur en onderwijs opgebouwd, met scholen, onderzoekscentra, bibliotheken, musea, conservatoria en universiteiten. Maar wat dit alles overstijgt — wat geen enkele andere moderne staat heeft voortgebracht — is het culturele wonder dat wij hebben verricht: de heropleving van onze taal, de Hebreeuwse taal. (...) Wij leven en onze taal leeft. Wij die uit de as herrezen zijn, en de taal die eeuwenlang sluimerde in de lijkwaden van de Thorarollen, tussen de pagina’s van het gebedenboek. De taal die slechts in gebeden werd gefluisterd, die slechts in synagogen opgelezen werd, die slechts in de liturgie werd gezongen, die in de gaskamers gekrijsd werd in het gebed ‘Sjema Jisraël’ – die taal leeft weer. (...) En nu gebruiken wij diezelfde taal, die in de ballingschap slechts bestond om met God te spreken, om met elkaar te spreken. (...) En het wonder is des te groter omdat, als Jesaja, Salomo of Jezus vandaag hier zouden staan, zij zouden begrijpen wat ik zeg — zoals ik, mijn dochter en mijn kleinkinderen hun woorden kunnen verstaan, duizenden jaren geleden neergeschreven in precies diezelfde taal."

– Ezer Weizman, president van Israël (Haävoda). 1924 – 2005 n. Chr.

Address by Israeli President Ezer Weizman to the Bundestag and Bundesrat of the Federal Republic of Germany (January 16, 1996). [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"We vergeten waar we vandaan komen. Onze Joodse namen uit de ballingschap verraden ons, roepen herinneringen op van bloem en vrucht; middeleeuwse steden; metalen; ridders die in steen veranderden; rozen; specerijen waarvan de geuren wegdrijven; edelstenen; bloedrood; ambachten die lang geleden uit de wereld zijn verdwenen (de handen zijn zelf ook verdwenen). De besnijdenis tekent ons, zoals in het Bijbelse verhaal van Sichem en de zonen van Jakob, zodat het ons ons hele leven nog pijn doet. Wat doen we, waarom komen we hier terug met deze pijn? Onze verlangens zijn samen met de moerassen drooggelegd, de woestijn bloeit voor ons en onze kinderen zijn prachtig. Zelfs de wrakken van onderweg gezonken schepen bereikten deze kust, zelfs de windvlagen deden dat. Echter niet alle zeilen. Wat doen we in dit duistere land met zijn gele schaduwen die de ogen doorboren? (Zo nu en dan zegt iemand zelfs na veertig of vijftig jaar nog: ‘de zon wordt mijn dood.’) Wat doen we met deze zielen van mist, met deze namen, met onze ogen van het bos? Met onze kinderen, zo prachtig, of met ons bloed, zo snel? Verspild bloed is niet de wortels van bomen, maar van alles wat we hebben komt het daar het dichtst bij."

– Ludwig Pfeuffer / Jehoeda Amichai, Duits-Israëlische dichter en auteur. 1924 – 2000 n. Chr.

Amichai, Y.: Jews In The Land Of Israel. From: All Poetry. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Het grootste wonder van onze tijd, een gebeurtenis zonder weerga in de menselijke geschiedenis, [is] de wedergeboorte van een volk dat tweeduizend jaar eerder werd verstrooid. (...) [Het is] het verhaal van de Joden die, na eeuwen van mishandeling, vernedering, marteling en moord, met moed en met bloed een oase uitsneden in het zand (...) — strijders, die zich er niet voor verontschuldigen dat zij als Joden geboren zijn, en het recht opeisen om in menselijke waardigheid te leven. Een Jood zijn betekent behoren tot een oud en eervol volk. Het betekent sterk zijn, met een kracht die vervolgingen heeft overleefd. Het betekent wijs zijn tegenover onwetendheid, eerlijk tegenover laster, vreedzaam tegenover geweld."

– Leon Uris, Amerikaanse auteur. 1924 – 2003 n. Chr.

Schroeter, L. (1979): The Last Exodus. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

Tweede citaat aan hem toegeschreven op Bookey.app. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"De zionistische omwenteling was niet slechts geografisch. Zij riep een nieuwe soort Jood tot leven. De nieuwe Jood wacht niet. Hij is niet afhankelijk van een godheid die de geschiedenis voor hem regelt. Een Jood zijn betekent niet alleen de geschiedenis bestuderen, maar haar bewonen, haar vormen. Niet geleefd worden door anderen, maar zelf leven. Wij mogen niet beperkt zijn tot de keuze tussen zwaard of boek. Neem het boek in de ene hand, het zwaard in de andere. Sla het boek open en doe een harnas aan. Verdedig de onschuldigen. Sla terug naar de vervolgers. En weiger Izaäks zondebok te zijn, belast met de zonden van de wereld. Het was een heldhaftige opvatting van Jodendom. Met dat zionistische temperament herlas ik de Bijbel met andere ogen. (...) Het verlies van Sion was geen straf voor onze zonden. Wij zijn het veertje in het badmintonspel van de geschiedenis. We zijn tegelijkertijd ‘kapitalisten’ en ‘communisten’ genoemd. Ontwortelde kosmopolieten en kleingeestige primitievelingen. We werden verweten als makke schapen naar de slachtbank te worden geleid, maar we gelden als ‘agressief’ zodra we reageren op ontvoeringen en raketten. We bevinden ons in een eeuwig kruisvuur. Er is geen ontsnappen aan. (...) Maar voor mij was het de zionistische omwenteling iets persoonlijks: het ging niet enkel om een staat, maar om het vormen van een nieuw, zelfredzaam Joods karakter. Ik herinner me de melodie uit mijn jeugd. Het zionisme bracht een nieuw lied in mijn leven, evenals een nieuwe tekst. (...) De hedendaagse strijd in het Midden-Oosten is niet slechts tussen Israël en Hezbollah. Het is een strijd om ons fysieke én morele voortbestaan. In elke generatie stond een vijand op om ons te vernietigen, maar wij hebben telkens gezegevierd. Dit is onze generatie, de jouwe en de mijne. Onze tijd. Onze oorlog. En wij zullen opnieuw zegevieren. Het zionisme drukt onze wil tot leven uit. Het gebiedt ons niet te wanhopen, niet te vrezen. Onze broeders en zusters hebben met hun levens laten zien hoe Joden reageren op tragische aanvallen."

– Harold M. Schulweis, Amerikaanse rabbijn bij Valley Beth Shalom. 1925 –  2014 n. Chr.

Schulweis, H.M. (2006): How I Became A Zionist. In: Valley Beth Shalom. Rosh Hashana 2006. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Sinds de Joden begonnen terug te keren uit de uithoeken der aarde naar hun geboortegrond, een land waar de Joodse aanwezigheid nooit, zelfs niet één dag, volledig was verdwenen, hebben wij grootse prestaties geleverd. Wij hebben miljoenen Joden opgenomen uit honderdentwee landen, sprekend in tweeëntachtig talen. Zij immigreerden naar Israël, en droegen bij aan zijn opbouw en verdediging. Wij hebben de Hebreeuwse taal, de taal van de Bijbel, nieuw leven ingeblazen. Wij hebben indrukwekkende resultaten geboekt op het gebied van geavanceerde industrie, onderzoek en wetenschap, cultuur en kunst, en landbouw (die tot de meest vooruitstrevende ter wereld behoort). Ook in de geneeskunde en op talloze andere terreinen lopen wij voorop. En dit alles, terwijl wij helaas gedwongen waren een verdedigend zwaard in één hand te houden. Maar wij stonden — en wij braken niet. Wij vochten — en wij overwonnen."

– Ariel Sheinerman / Ariël Sjaron, premier van Israël (Likud/Kadima). 1928 – 2014 n. Chr.

Speech delivered by Israeli Prime Minister Ariel Sharon at the 2005 United Nations World Summit on September 15, 2005. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“De mensen van Israël hebben een levendig, pluriform en functionerend democratisch systeem opgebouwd, waarin de vrijheid van meningsuiting, persvrijheid, vrije en eerlijke verkiezingen, de rechtsstaat en alle democratische praktijken van een vrije samenleving worden gewaarborgd. In de vijftig jaar sinds zijn oprichting heeft de jonge staat meer dan een miljoen vluchtelingen opgenomen, uit landen van Ethiopië tot de voormalige Sovjet-Unie, en hen geïntegreerd in het sociale weefsel van Israël. (...) Hoewel Israëliërs sinds het ontstaan van hun staat meedogenloos zijn aangevallen, zijn zij er niettemin in geslaagd om een van de meest democratische, succesvolle en technologisch vooruitstrevende maatschappijen ter wereld tot stand te brengen."

– Tom Lantos, Hongaars-Amerikaans congreslid (Democraten) uit Californië. 1928 – 2008 n. Chr.

SENSE OF CONGRESS ON 50TH ANNIVERSARY OF FOUNDING OF MODERN STATE OF ISRAEL; April 28, 1998 - House (Vol. 144, No. 49). [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"De democratie van Israël moet niet worden beoordeeld in abstracte termen, maar vergeleken worden met die van andere staten in het Midden-Oosten. En tegen die maat gemeten is Israël veruit de meest democratische samenleving in de regio. Er is daar geen feodale dictatuur van bovenaf, zoals in Jordanië. Geen elitair socialisme zoals in Syrië, waar massale participatie óf door dwang wordt afgedwongen, óf eenvoudigweg niet bestaat voor het merendeel der mensen. Israël is de enige natie in het Midden-Oosten met niet één, maar twee communistische partijen — een Sovjet- en een Chinese vleugel. Als democratie gelijkstaat aan vrijheid, aan de afwezigheid van terreur, dan is Israël zonder twijfel een democratisch land. Nergens in Israël heerst terreur tegen de burgerbevolking, nergens leeft men in angst om ’s nachts te worden weggevoerd of blootgesteld te worden aan illegaliteit, nachtmerrieachtige brutaliteit of corruptie — zoals helaas wél geldt voor de Arabische buurlanden. Israël is een staat waarin futuristische ordeningsprincipes zijn geïntegreerd, zonder dat het individu of de gemeenschap daaraan ten onder gaat."

– Irving Louis Horowitz, Amerikaanse socioloog, auteur en professor. 1929 – 2012 n. Chr. 

Horowitz, I.L. (1974): Israeli Ecstasies/Jewish Agonies. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Jeruzalem neemt een unieke plek in binnen de Joodse geschiedenis. Sinds de tijd van koning David vormt Jeruzalem het middelpunt van de Joodse traditie en de kern van het Joodse geloof. De stad als geheel, niet slechts haar religieuze heiligdommen, wordt als heilig beschouwd door het Joodse volk. De betekenis ervan is voor mij ook persoonlijk: leden van mijn eigen familie leven en bidden in Jeruzalem."

– Arlen Specter, Amerikaans senaatslid (Democraten) uit Pennsylvanië. 1930 - 2012 n. Chr.​ 

COMMEMORATING THE 30TH ANNIVERSARY OF THE REUNIFICATION OF JERUSALEM; June 11, 1997 - Senate (Vol. 143, No. 81). [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"De G-d van de geschiedenis, de G-d van het Joodse volk, heeft de wereld geschapen om slechts één reden: ter wille van het Joodse volk en de Thora van Israël. Alles wat zich in de wereld voltrekt – oorlogen, rampen, de opkomst en ondergang van wereldrijken – heeft geen intrinsieke betekenis, behalve in zoverre het de voorspoed of de beproeving van het Joodse volk raakt. Het Joodse volk is het hart van de wereld. Er bestaat geen reden voor het bestaan van rijken, koningen, heersers, menigten of systemen, behalve hun houding ten opzichte van het Joodse volk. Dát is de betekenis van het lot van de Jood. En dat lot is gewaarborgd. (...) De opstanding van de Joodse Staat uit de as en mestvaalt der geschiedenis; de terugkeer van een volk dat verstrooid was en tot stof was vermalen; de wedergeboorte van een taal die tot dan toe slechts in de bibliotheken van het Vaticaan en in de studiezalen van het leerhuis voortleefde; de wonderbaarlijke, vreemder dan fictie zijnde overwinningen op vijanden die hunkerden naar vernietiging en Holocaust: dit zijn de eerste stappen op weg naar het laatste hoofdstuk van Joodse triomf, naar het hemelse koninkrijk."

– Meir Kahane, Amerikaans-Israëlische rabbijn en Knessetlid (Kach). 1932 – 1990 n. Chr.

Kahane, M. (1973): ‘The Jew Who Believes in G-D Until the War in Israel Sends Him Flying Back to New York’. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“In 1945 werd de wereld eindelijk bevrijd van het juk van de kwaadaardigste rijken die ooit hebben bestaan in de annalen der menselijke geschiedenis. Maar voor ons kwam die bevrijding te laat. Wij werden niet bevrijd. Tegen die tijd waren wij reeds geliquideerd. Pas in 1948, drie jaar na de ondergang van het kwaad, verrezen wij uit de as. De vernietiging kwam tot een einde en verlossing was nabij. Na tweeduizend jaar van ballingschap, omzwervingen en vervolging werd de Staat Israël herboren. Wij kijken met onbeschrijfelijke pijn terug op die verschrikkelijke tragedie, die ons volk voor altijd heeft getekend. Als de Staat Israël in de jaren dertig had bestaan, zouden miljoenen Joden (...) eenvoudigweg zijn teruggekeerd naar hun voorouderlijk land. Ze zouden niet zijn afgeslacht. Ze zouden de middelen hebben gehad om zich te verdedigen. (...) Voor ons zijn staatssoevereiniteit en veiligheid geen abstracte begrippen, zij zijn ons leven zelf. En wij zijn vastbesloten om hen met elke vezel van ons bestaan te verdedigen."

– Eli Gottlieb / Eliahoe Ben-Elissar, Pools-Israëlische ambassadeur in Egypte (Likoed). 1932 – 2000 n. Chr. 

US Congress (2004): Congressional Record. Proceedings and Debates. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

“Ik stond versteld van Israël. Ze gaven ons het slechtste land en we hebben het tot een Hof van Eden gemaakt. En in plaats van dat de wereld zegt ‘laat maar zien’, is de wereld jaloers. Is het jaloezie? Ik begrijp het niet, want Israël is de meest bijzondere plek. (…) Ongeacht wat Israël doet – en wij zijn zo rechtvaardig en zo eervol – de wereld wil gewoon niet luisteren.”

– Joan Molinsky / Joan Rivers, Amerikaanse comédienne. 1933 – 2014 n. Chr.​ 

Moyer, J. (2014): Without Joan Rivers on its side, Israel may as well give up. In: Washington Post. September 5 2014. [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].

"Sinds het Joodse volk bijna tweeduizend jaar geleden uit zijn oude thuisland werd verdreven, bleef het verlangen naar terugkeer leven in de harten en gebeden van Joden wereldwijd. In de eerste decennia van de twintigste eeuw bracht de zionistische beweging duizenden jonge, idealistische Joden naar Palestina, dat destijds onder Turks en later Brits bestuur stond. Zij keerden terug, richtten kibboetsen en landbouwgemeenschappen op en bliezen oude steden nieuw leven in. (…) Joden uit elk continent en tientallen landen, met bijna elke taal op aarde, vonden hun weg terug naar het land van hun voorouders: vluchtend voor pogroms en later het communisme uit Rusland; voor de Holocaust uit Duitsland, Oostenrijk, Polen, Hongarije, Roemenië en Tsjechoslowakije; voor het Arabische antizionisme uit Irak, Jemen en Noord-Afrika; voor de ajatollahs uit Iran; en voor militaire dictaturen uit Latijns-Amerika. (...) Israël groeide uit van een kleine landbouweconomie in een woestijnklimaat tot een moderne, bloeiende hightech-economie."

– Dianne Feinstein geb. Goldman, Amerikaans congreslid (Democraten) uit California. 1933 n. Chr.

TRIBUTE TO ISRAEL'S 50TH ANNIVERSARY; Congressional Record. April 30, 1998 - Senate (Vol. 144, No. 51). [Vanuit het Engels vertaald door C. Nooij].